ACHEGÁRONSEME NA Praza Roxa, perfectamente uniformadas cos seus polos brancos e as súas faldras azuis plisadas. «Señor, dános para o Domund?», apeláronme, e eu, chanceando, contrapreguntei se segue existindo o Domund. As dúas quedaron paradas («Esta resposta non viña no manual!», laiaríase aquel vendedor de Mafalda) e, pasado o estupor inicial, a da miña esquerda, máis espelida, respondeu: «Por suposto que si!» Díxoo con ese descaro do que se sabe máis listo que este adulto que será maior, pero é tan curto que non coñece o Domund. Botei cartos nos petos das dúas. Dentro dunhas semanas, as dúas mociñas chegarán á casa posiblemente con lotaría de Nadal ou con algunha rifa. Despois, irán pedindo a axuda dos seus maiores para o Entroido, para o agasallo do día do pai, o da nai... unha sucesión de demandas que se repite curso a curso. Eu tíñalle auténtico pánico a eses momentos da túa vida escolar nos que te instan a saír á rúa a pedir para o Domund ou a vender rifas para a excursión de fin de curso, para as festas da aldea ou para calquera cousa. Ese pánico de antano só é comparable á incomodidade que sentes hogano cando te decatas que ou «tributas» ou non pararán de acosarte. Todo sexa pola pegatina salvadora que che dan: mágoa que os que te asaltan agora no nome dalgunha ONG («captador de socios»), que son moito menos entenrecedores que un cativo tímido, non teñan tamén desas pegatinas.
