En certa ocasión, perdidos polas rúas de Chantada e entre o fume exhalado dos Dunhill, un Rubén Eyré cita maxistralmente con aire dramático e transformado no mesmo conde Drácula: "Benvido á miña casa. Entre libremente pola súa propia vontade. Deixe parte da felicidade que trae". Esta foi a confirmación xa non só interpretativa (tamén de sangue) de que o Sr. Eyré é algo máis que un apaixonado do tema vampírico.
Adopta a personalidade dun axente de seguros que traballa nunha afamada xestoría da vila e a súa perfilada barba branca (obra do insigne barbeiro Cachito) achégalle un distinguido aire diplomático. Case oculto aínda o sol, pódeselle ver saíndo do Manix cunha botella de auga na man (representación simbológica da auga bendita) e un sempiterno cigarro na boca. Ninguén sabe os anos que ten (centos, quizais miles) e é un gran polígloto. De feito pasa do galego ao árabe en cuestión de segundos, unha habilidade que adquiriu pola súa condición de ser inmortal.
Foron as súas artes hipnotizadoras as que fixeron que o meu corpo serrano sentase frete a súa presenza no seu despacho. Aínda medio aparvado polo seu feitizo, sacou dun caixón un par de folios e leume un conto escrito da súa propia man sobre un escuro ser que habita nun caserón galego e ao que gusta do fluxo plasmático. Pouco despois decátome pola prensa que Rubén Eyré gaña o Premio Risco de Creación Literaria 2014 co compendio de contos (27 en concreto) A verdade nos espellos.
Nunca vin o reflexo do Sr. Eyré sobre un espello. Tampouco o desexo, non quero que esa sexa a proba irrefutable para cravarlle unha estaca de madeira no corazón. Por iso decidín ler a súa verdade, tal como fixérono no seu día Emilia Pardo Bazán, o Pai Feijoo, Castelao ou Wenceslao Fernández Flórez. Capaces de resucitar (literariamente) ao vampiro no seu concepto máis amplo e menos cinematográfico. O Caciquil, desmitificador, gaioleiro, emocional, etc. sendo un esbozo representativo da identificación moral e que limita estritamente o espectáculo ao campo visual dunha abertura máis real que imaxinaria.
En A verdade nos espellos non hai porta de socorro nin retrocesos espontáneos. Rubén consegue abrir o cadaleito dos tormentos maquiavélicos do chamado ser humano. Aderézao con tradicións, cultura popular, ritos, costumes e personaxes mitolóxicos. O poder da súa lectura advirte a ansiedade contida (estilo kafkiana) de infinitas metáforas literarias urbanas e rurais. Proporciona tímidos pero contundentes reflexos nas escuras lagoas biográficas do cronista (máis que cuentista) dramático.
Engloba con sospeitosa naturalidade as obsesións e os sentimentos afogados entre o doce e o amargo. E entre os oníricos debuxos proxectados polas carballeiras como filtros naturais aparece a sombra do belo. Eses OUTROS aos que se refire Pablo Rubén Eyré, son a pura visibilización da ventilación do horror, os que venden a súa alma e cobran a lexitimidade da súa propia anunciación. E entre sonoros pedos dun Sr. Xuíz e fidalguía trasnoitada, intercámbiase un espectáculo de letras como un formidable desquite do privado sobre o público.
