Opinión

Lugosi

(In Memóriam Béla Ferenc Dezsö Blasko. 60 aniversario da súa non morte)

DESPRENDÍA UN estraño cheiro a anello acartonado e podo xurar que non era suor corporal. O desfasamento na súa roupaxe (impecable por outra banda) cun traxe de chaqueta con pescozo alto negruzco, camisa branca a xogo cunha paxarela e estilizados zapatos de cordóns, conformaba unha especie en extinción aristocrática que só a súa voz de ultratumba con forte acento húngaro, lograba transfigurar a súa longa capa a nivel de chan en algo parecido a unha sombra vivente.

Desde que chegou a Chantada fai sete meses, o fisgoneo tachouno de extravagante e estraño. Os pueblerinos non daban crédito que un estranxeiro empezase unha nova vida no lugar de Os Queixeiros nun centenario caserío labrego que herdou dos seus antepasados. Na cantina de San Pedro, entre vasos de licores e viño, as linguas degustaban e falaban sobre os hábitos do foráneo.

Debía ter alerxia ao sol, pois o seu corpo nunca foi visto co astro centelleante sobre o ceo e tamén non ser católico. O cura afirmou na partida de cartas que nunca o viu polo sacro templo. Tamén D. Tomás (o hojalatero) figurouse que tería unha boa fortuna, xa que nas súas terras non se vía florecer colleita algunha. Encarna (a eterna solterona) afirmou con espaventos que a súa curmá Gertrudis (preñada baixo un hórreo e nai solteira) de Belesar, nunha noite de clara lúa e soño en vela, viu ao Sr. dos Queixeiros paseando polos cóbados.

Pasou preto da xanela e ao darlle as boas noites detívose lentamente, coa súa tez marmórea e cun pequeno líquido escuro caendo pola comisura dos seus beizos, fitouna, esbozou un tenro sorriso e levantou un pequeno acio de uvas mencía. Dixo Gertrudis que ao principio pensou que era sangue, que talvez caese e tivese unha pequena ferida. Coa mesma e filtrándose o opiáceo feixe de luz da lúa entre os viñedos e os milenarios cantos romanos, os seus zapatos seguiron o camiño en total soidade.

Parecía que ía bébedo, pero a miña curmá chegou á conclusión que aqueles zapatos casteláns estarían a esquivar bostas de vaca e traizoeiras silvas. Eu sentía unha enigmática atracción á súa ser. En húmidas noites lembraba o seu fino pelo cara atrás, aquela mirada proporcionándome infinitos praceres sensoriais e as eficaces caricias das súas fráxiles mans. Unha tarde de inverno, ao gardar as vacas no cortello e co temperán crepúsculo apropiándose de todo, topeimo de bruzos.

O sobresalto valeu a pena. Pese ao forte cheiro que desprendía a vacún e o bochorno de sentirme tan preto del, a súa distinguida presenza abrazoume imaginariamente ao esquecemento de todo e deixeime levar. Aquela noite descubrín o seu nome: Béla Lugosi . E despois de cear no Mesón Mogay dous chuletones moi pouco feitos acabamos na discoteca Yoel. Coñecedora dos seus gustos pedín baixo as psicodélicas luces dous Bloody Mary. Rapidamente levantou a súa man dereita (cun gran anel dun dragón) e co dedo índice negou ao camareiro: “Déixache de coñas Encarna! Traia dous mencías!”.

Comentarios