Opinión

O aniversario de Pepe

PEPE É fillo de Lourdes, unha curmá de meu pai. Malia nacer en 1937, o meu primo cumpre hoxe 48 anos. Non se trata da dislexia, que non padezo, a lle dar a volta ás dúas últimas cifras e botar contas desde 1973. É rigorosamente certo que este 13 de agosto de 2021 Pepe cumpre a idade que refiro.

A vida, esa parcial repartidora de dita e pranto, non foi igual de xenerosa cos avós de Xoán Abeleira, o poeta e tradutor que, tanto tempo despois, aínda leva tatuada na memoria a que para a súa familia foi e segue e ser infausta data. En total oitenta e cinco persoas, suma de tripulación e pasaxe, escribiron sobre o Pazo do Río, en Montrove (Oleiros), o 'The End' da súa existencia ao se estrelar naquela parroquia o voo 118 de Aviaco, con destino ao aeroporto de Alvedro.

Se o ar tiver memoria, aínda gardaría as risas dunha xovencísima María Casares, a gran actriz, filla de Santiago Casares Quiroga, o derradeiro presidente do Consello de Ministros da Segunda República, que outrora veraneaba alí, naquel pazo agora reconvertido en hotel. Entre as risas, lonxe aínda do forzado exilio francés, alleas a amores e desenganos -o Nobel Albert Camus un futuríbel- as voces de angustia das vítimas.

Os avós de Abeleira, que regresaban definitivamente da emigración venezolana, perderan o enlace o día anterior ao se retrasar a súa chegada a Barajas. O meu primo, xunto con outro galego que coñecera a bordo, bebía viño do Ribeiro na cafetería do aeroporto mentres o avión partía cara a gran catástrofe. Poucas veces un exceso etílico será tan directamente proporcional á supervivencia.

En 2014 inaugurouse no cemiterio de San Amaro da capital coruñesa un monumento cos nomes das oitenta e cinco vítimas do sinistro. Foi iniciativa da familia Pérez, de Sada, que tamén perdera un membro no accidente.

Disque este acontecemento marcou un antes e un despois na aviación civil. Daquela, os pilotos que realizaban aterraxes en condicións difíciles recibían unha recompensa. Agora non. Custe o que custar, deben dirixirse a un aeroporto próximo. Aquel funesto día o piloto fixera tres intentos, mais a mesta néboa non lle permitiu ver os eucaliptos que provocarían a catástrofe.

Hai anos que, nun artigo titulado "O destino e o azar", me referín a este mesmo asunto. A nosa socorrida expresión, «tíñaa alí», nin consola nin explica por que as circunstancias se alían nunha ou noutra dirección. Voltaire dicía que a casualidade non é nin pode ser máis que unha causa ignorada dun efecto descoñecido. A casualidade non existiría, xa que logo. Vostedes concordan?

En todo caso, un lembranza para os que se foron e parabéns a Pepe neste seu aniversario.

Comentarios