Blogue | A lume maino

Televisión de loito

"Primeiro foron os pensionistas. Logo as mulleres. E agora... será a quenda dos xornalistas?"

Traballadores da delegación de RTVE en Vigo. DP
photo_camera Traballadores da delegación de RTVE en Vigo. DP

HAI ALGO máis de catro semanas un grupo de mulleres xornalistas traballadoras da televisión pública estatal apareceron en pantalla vestidas de negro. Camiseta negra. Pantalón negro. E a vocación coma un chamizo. Querían expresar o loito pola TVE logo de que se volvera paralizar a Lei para a renovación do ente público. Catro venres despois, lonxe de esvaecerse a escuridade do plasma, os presentadores e as presentadoras de todas as cidades volveron sacar a noite do armario para poñer luz sobre algo que acontece nas súas redaccións e que tamén vai desangrando os nosos petos mes a mes.

As delegacións galegas da RTVE tamén se sumaron ao cuarto venres negro. Algúns ata colleron o mando para mudar de canle, como lles suxeriu Montoro, malia que non de canle televisiva. Piden os xornalistas unha televisión pública plural e libre de manipulación, onde non interveñan os intereses duns ou doutros políticos. "Primeiro foron os pensionistas, logo as mulleres, e agora... é a quenda dos xornalistas", di o pontevedrés Xabier Fortes, xornalista da TVE e voceiro do Consello de Informativos do ente. "Este movemento debería afectar ó xornalismo en xeral, pero fundamentalmente á empresa pública, que só ten sentido para prestar servizo ós cidadáns", engade.

Hai oito anos, en Galicia saímos á rúa para amosar o noso desacordo co peche das delegacións da televisión pública galega en Pontevedra, Ferrol e Burela. Dixeran daquela que a decisión obedecía a unha restruturación feita nun contexto de crise brutal que caía enriba dos nosos ombreiros como unha lousa. Unha decisión que suprimía os informativos locais co pretexto de reducir custos, pero que se leu entre liñas como un "apagón informativo", tal e como lembran aínda hoxe os alcaldes dos municipios afectados. Cincuenta xornalistas á rúa xunto cos de Oporto e Bruselas. Como profesionais lamentamos o prexuízo cara os compañeiros e o xornalismo, tamén o feito de que a información máis próxima se fixera desde outra cidade; e como cidadáns renxemos os dentes e empezamos a mirar de esguello o parte, sagrado ata a xeración pasada. Os que medramos ó abeiro do Xabarín Club –ou case– vimos como a programación infantil ía menguando ata o punto de que os nosos nenos apenas teñen opcións de gozar dos debuxos na lingua da terra. Afixémonos a que se dera prioridade a un Sevilla-Betis que ó play-off do Pontevedra CF en tempos. E noite tras noite topamos con cantidade de deliciosos programas larpeiros, trouleiros ou festeiros que pululaban pola grella autonómica ó tempo que a devandita crise ía devorando aquilo que daban en chamar benestar social. O mundo acaba e nós... namoramos.

Din por aí que o xornalismo vive horas baixas. Que está ameazado polas fake news e a transformación que vén da man das redes sociais e a Internet, na era das tecnoloxías, neste mundo global. Que ademais é un doce moi apetecible para os que queren manexar os fíos como para deixalo escapar. Eu creo que hai esperanza. Que o futuro dunha das profesións máis bonitas e apaixonantes do mundo, a que che permite contar o que pasa cada día lonxe ou preto, afondar na vida de calquera descoñecido e dala a coñecer a todos, descubrir pequenas grandes historias e persoeiros daquí ó lado ou do outro lado do mundo... está nos xornalistas. E se hoxe algúns están de loito deberiámonos preguntar quen é realmente o defunto.

Comentarios