Ramiro xogaba ao fútbol coma Lord Byron. O poeta londinense corría por Escocia cando era novo porque tiña complexo de gordo. Non comía pan. Alimentábase de galletas molladas en vinagre por tomar menos.
Ramiro aprendeume a sortear as árbores no estadio que montamos no xardín do instituto de Ribadeo. O resto do que sei de fútbol aprendino escoitando falar os pais do Polvorín, onde xogaba O Herdeiro. Descubrín que nese xogo hai unha estratexia, unha dirección. Ramiro nunca logrou que gañasemos a Liga dos Barrios de Ribadeo, a nosa Superliga.
O pai de Lord Byron presumía de que o neno aprendera a correr antes que a andar. Tiña as dedas metidas cara adentro e atrofiadas, pero era o rapaz máis veloz nos campos de Aberdeen do século XVII. O pai do poeta, o capitán John Byron, O Tolo Jack, deixoulle no testamento débedas de xogo, unha nai con voz de treboada e o título do avó, o vicealmirante John Byron, Maltempo.
Intereseime polo fútbol dende que a miña avoa me conseguiu unha camiseta do Athletic. Deixei de interesarme cando me pediron 100 euros por outra na que se lía Cristiano Ronaldo. A Visa quedou estupefacta na man. Despois viñeron as casas de apostas sangrar o futuro obreiro e as visitas guiadas a campos con trofeos.
José Manuel Franco, secretario para o Deporte, defendía onte que o fútbol é de todos. Atragoouseme a laranxa coa risa. O de Pobra de Brollón argumentaba contra a Superliga. Mire, señor Franco, o fútbol pertencíalle a Ramiro cando coxeaba veloz pola banda. Ás veces parabamos o partido porque se lle soltaba a perna da plástico. Agora pertence a Florentino. Espero que o coma co seu pan e o seu circo. Confío en que a unión temporal de empresas pague impostos elevados por ese negocio que hai corenta anos era un deporte.
