A frase repítea unha e mil veces a tía Clara, por quen Gael, que ven de cumprir os catorce anos, sente verdadeira devoción e á que presta unha grande atención a todo o que ela día. Lóxico, xa que a fin de contas, sempre estivo aí, moi a carón e para el é moi importante. Ven a conto esa expresión polas facianas que se escondían tras unha máscara, de obrigado uso tra-lo mandato daqueles que todo o deciden, que soamentes deixaban contemplar os ollos de tódalas persoas que nos atopabamos pola rúa. Como sería o nariz, a boca, o sorriso… quedaba en signo de interrogación. Pero os ollos non, porque todos, absolutamente todos, son bonitos. Daba igual o sexo ou a idade da xente. Resultarán máis ou menos guapos, para gustos, pero sobre os ollos non existe ningunha dúbida.
Gael estaba en terceiro da ESO. Unha vez á semana acudía a clases particulares de inglés. A profe, Ali, unha moza á que nin o raparigo nin o resto de alumnos observaran unha soa vez sen a correspondente careta, tiña vinte e tres anos. Ali, era querida por todos eles. A súa xuventude axudábaa e tamén o xeito de transmitir os coñecementos. Nacera en Irlanda e aló vivira ata que tiña precisamente a idade de Gael, cando se veu para Galicia cos pais, que emigraran de moi novos a ese país. Cando falaba en inglés na clase, poñía un acento especial, diferente ao que habitualmente escoitaban, algo que aos seus fieis pupilos lles tiña moito aquel. A simpatía, a elegancia, engadido ao compromiso e motivación que desprendía nas súas aulas facían que o martes, de sete a oito e media da tarde, horario das clases de inglés, fora o día preferido de Gael, aínda máis que o mércores e xoves, cando tocaba adestrar co equipo de fútbol.
E os ollos de Ali, cumprirían a teoría esgrimida pola tía Clara e tamén serían bonitos? Pois si, non había ningunha dúbida ao respecto. Aínda que para Gael non estaban claros os cánones de beleza feminina, a profe tiña uns ollos espectaculares, tal e como el mesmo lle escoitara á tía Clara a primeira vez que viu. Eran moi grandes e verdes, unha cor que non é a máis habitual.
"E os ollos de Ali, cumprirían a teoría esgrimida pola tía Clara e tamén serían bonitos?"
Pero, e baixo esas caretas tan peculiares, algunhas delas coa bandeira irlandesa, que levaba postas, que rostro se agocharía. Era unha pregunta que Gael se facía así mesmo unha e outra vez, desde que comezara o curso había xa nove meses. Como sería o nariz, a boca e o sorriso de Ali…. As clases remataran xa e en breve tería lugar un acto de clausura onde a profesora de inglés convocaba a todo o alumnado da pasantía, tamén ás súas familias, a unha xornada festiva, onde amosarían os progresos realizados co idioma para demostrarlles a nais e pais que o diñeiro gastado nas clases particulares resultara un bo investimento. E esa xornada tería lugar na área recreativa, xusto no día en que se podería prescindir das máscaras ao aire libre. Por fin chegaría o momento en que se todos se vería as caras, incluída a da súa profesora de inglés. A incógnita sobre a face de Ali quedaría por fin despexada e a teoría da tía Clara, contrastada, ou talvez non.
O encontro estaba programado para a tarde do sábado. As familias encargaríanse do pícnic que darían conta todos xuntos como remate final. Mentres os nenos preparaban a súa tarefa demostrativa, os seus proxenitores pasaban o tempo conversando sentados arredor dos pinchos de empanada e tortilla. Ali apareceu camiñando. Traía un vestido verde, idéntico ton ao dos seus ollos, e levaba o pelo solto, toda unha novidade. Gael contemplábaa sen pestanexar e segundo se achegaba, fixouse na voz cando saudou, a mesma que escoitaba desde había meses unha vez por semana. Pero sen aquelas máscaras tan vistosas que adoitaba traer, a Gael non lle suscitaba ningunha reacción o rostro da súa profesora que vía por primeira vez. Quedou quieto e dispúxose a ler a redacción diante dos presentes. E pensou que os ollos son todos bonitos. A súa tía tiña razón. O resto, que importa, pensou para si.
Pablo Veiga
