OS DA CASA son os dos babeiros –cóntame sempre a avoa mentres os sinala–. Sei que eran xa grandiños! Pero ese chocolate… non había deus que o quitara! E non che había lavadoras, burriña.
Ao vela cos da casa, co seu babeiro para non mancharse, na foto en branco e negro foi cando me decatei de que se lle pode chamar irmá a unha amiga sen mentir.
Cando tocou marchar da vila, acabaron todos na mesma cidade. Tardes de estudo e noites de festa.
El sempre creu que nunca existiría ninguén o suficientemente bo para ela, era a da casa do lado, vale, pero era a súa ‘irmá pequena’. Non habería home que a merecera; pero estaba equivocado. Habíao e tíñao ben preto. Cando o compañeiro inseparable de fatigas, cuncas de viño e demais se fixou nela, entusiasmouse. Aínda que nas películas, lles parecefatal… para el non podía haber mellor noticia. Habíaa querer, e o máis importante, habíaa querer ben.
Os anos meteron quinta e correron a pracer. Cada un fixo a súa vida, sen perderse nunca a pista. A familia nunca fai iso.
O vinte e tres de outubro do noventa soou o teléfono na miña casa. Era unha nena!
Meu pai colleume no colo e marchamos todos ao hospital.
–Mira, ruliña, tes unha amiga nova–.
"Exacto. Os pais nunca se equivocan, aínda que non nos guste recoñecelo"
Exacto. Os pais nunca se equivocan, aínda que non nos guste recoñecelo. Ademais, isto xa vai nos xenes, tiñamos que ser amigas, si ou si. Ou o seguinte, máis, das que non che da vergoña facer absolutamente nada na súa presenza.
O primeiro recordo que teño con ela, Elena nin camiñaba ben, xa era ben guapa daquelas, aínda que nin hoxe sexa moi consciente. Foi a miña compañeira de falcatruadas.
Avoa, aproveito para dicir desde aquí que te quero e que si, eramos nós as que cortabamos as hortensias para facer ramos de noivas.
Máis tarde, e grazas a Bertín Osborne e o seu Menudas estrellas, quixemos ser artistas.
Desfaciamos a coleta, pintabamos os beizos de vermello, dándonos un aire ao Jóker… Se se terciaba tamén calzabamos uns tacóns e sentíamonos grandes rockeiras cantándolle ao mando da televisión –micrófono portátil– e a unha vasoira –micrófono fixo–.
Avoa, aproveito para dicirche que si, que as barras de carmín que se acababan antes de tempo… Eramos nós. E aquel zapato negro que apareceu co tacón desapegado… que te quero. As dúas te queremos.
Máis tarde, fixémonos un pouco maiores, pero seguimos collendo a escoba e o mando da televisión.
–Non sodes un pouco grandes para andar facendo estos festivais? Tedes moitas virtudes, tarabelas, pero a voz non é unha dicía a avoa sen prestarnos moita atención, que xa está máis que acostumada aos nosos berros–. Cando só tes recordos dun amigo rindo ata que doe, sen vergonzas, ou dándolle unha aperta nun momento malo para calquera das dúas, é que o queres. Gústeche ou non, quérelo.
Un sinfín de historias dun libro que comezaron escribindo nosos pais e remataremos ámbalas dúas xuntas ou, quen sabe, quizais os nosos fillos, que xa o van levar nos xenes.
