Opinión

Aterrecedor Samaín

CASAS ENCANTADAS de miradas arrepiantes, desfiles de zombies, vampiros, monstros e esceas gore salpican de pintura vermella as rúas e os escaparates máis festivos nos días previos a esta febre importada chamada Halloween que tildamos de legado celta e convertemos no Samaín, máis noso aínda que coa mesma esencia terrorífica. Resulta moi difícil escapar das gadoupas desta moda monstrosa. As cores da semana son o laranxa e o negro. Non busquen goma eva desa cor nas papelerías. Non queda. Pais e nais da cidade arrasaron con elas. Esgotáronse as existencias de calacús nas froiterías e, contan, que xa non hai nin rastro de Puigdemont, do disfrace estrela da festa deste ano. Incluso as tendas de roupa escurecen de cara o 1 de novembro e mudan de aspecto nestes días. Saias con encaixe que emulan teas de araña, pendentes en forma de morcego, tocados con motivos fúnebres... Ó tempo que as pantasmas abanean penduradas do teito das terrazas, facemos pasteis de cabaza, pan de morto ó xeito mexicano e galletas con forma de caveira, e relemos a delicia de Escarlatina, a cociñeira defunta, de Ledicia Costas, outra vez. Pintamos os beizos de negro e debuxamos gatiños negros. Ata rimos con gargalladas saídas das tebras.

Para rematar, este martes veremos amencer un exército de temibles meigas, cabaciñas e esqueletes polos camiños escolares, dispostos a mesturar a tradición propia coa yanquie, e incluso a facer un cóctel de outono coas cabazas e as castañas nun Samagosto con temperaturas máis propias de xuño que de novembro.

Iso si que asusta. Esta estraña calor de outubro que nos ten desconcertados nun verán a destempo. E ese ceo limpo, baleiro de nubes, co horizonte azul e unha luz intensa que non cadra co calendario. Ver que a terra seca de novo e canda ela os mananciais que sorten as nosas fragas e as nosas aldeas. Ese fío de auga feble que resta das fontes. Poder cruzar ríos a pé nun outono sen cogomelos. E mentres os colectivos ecoloxistas advirten da presenza de peixes mortos no Gafos pola falta de osíxeno, as aves migratorias que outrora terían marchado, preparan xaora os seus niños nas nosas chemineas, os gandeiros dan a voz de alarma de que quedan sen pastos para os seus animais, e os pozos secan, un estenso manto loiro como a palla, que cubre o Sur de Lugo e Ourense e ameaza con seguir estendéndose cara a costa.

Sen rastro da chuvia, pero como a entendemos nesta latitude e nesta época do ano, a chuzos, a cántaros ou a mares, do orballo ou o barruzo de primeira hora da mañá, ós trebóns e dioivos tradicionais do Tempo. Un día si e outro tamén.

Quen non lembra un dos primeiros outonos do novo milenio cando empezou a chover en outubro e non parou ata abril. Nin un día sen auga, que o musgo medraba polos edificios arriba, igual que a venda de paraugas e botas, e unha tiña a sensación de que axiña empezarían a saírlle escamas. Ou as visitas ós cemiterios coa bufanda posta e os pés xeados pola néboa que cala ata os ósos.

A lembranza de Todos os Santos dos nosos nenos, lonxe de parecerse a unha primavera adiantada nunha cidade de pedra con xantar familiar de cocido e buñuelos, vai semellar un estío a deshora, quente e lixeiro, un magosto en manga curta, sen brasas nin castañas, unha festa de máscaras e cabazas espantosa e tépeda como un arrepiante entroido de verán. Que susto!

Comentarios