Pablo Mon, la voz de la protesta contra el cierre de Alcoa

Micrófono en mano se encarga de dirigir las arengas que se repiten en las manifestaciones y concentraciones
A MARINA_PABLO MON 2-JM ALV
photo_camera Pablo Mon, en una de las protestas. JOSÉ Mª ÁLVEZ

El deporte era algo inherente a Pablo Mon. Una rutina que lleva tiempo saltándose, porque tiene otro problema más acuciante desde hace semanas: el cierre de Alcoa, empresa en la que trabaja desde 2005 y donde desde hace cuatro años lo hace también defendiendo los intereses de los trabajadores en el sindicado Comisiones Obreras, que ostenta la presidencia del comité. Pero Pablo se ha convertido en algo más, en la voz de las protestas y en un símbolo de la lucha.

"Levo moito berrando, desde que os da Coruña e Avilés empezaron a ter problemas", explica el hombre, de 43 años de edad, que ya entonces temía que lo mismo podría pasar en San Cibrao, aunque es consciente de que muchos en la comarca no lo veían igual. "Para a xente eramos os mellores, que é o que dicía a empresa, pero non se daban conta de que a propia Alcoa provocaba a competencia entre as plantas e logo vai pechando as que menos interesan. Eu levo tempo avisando de que tiñamos un problema, pero hai moita xente que non o vía, e cando empezaron na Coruña e Avilés imaxinabamos que máis tarde ou máis cedo o problema ía chegar a nós, porque é un problema grande o da enerxía".

"É unha mágoa que morra A Mariña. Eu quero que o meu fillo teña a capacidade de escoller se quere vivir aquí ou non»

Su elevado precio en nuestro país es el principal escollo, para el que Mon solo ve una solución política "débese regular un marco eléctrico, que é moi importante para nós. É unha decisión política e todos os partidos teñen que poñerse de acordo para atopar unha solución", agrega.

La ‘garganta’ de las marchas confiesa que ya tiene callo, "aínda que ao principio remataba afónico", e insiste en que "eu non mo tomo como unha festa, senón que o fago para que se nos escoite, porque é unha mágoa que morra A Mariña e porque eu quero que o meu fillo teña a capacidade de escoller se quere vivir aquí ou non, pero que teña ese dereito e non se vexa obrigado a emigrar por falta de oportunidades", cuenta el hombre, que estudió Delineación y apostó por quedarse a vivir en la comarca en la que nació.

Pablo Mon sabe que la situación es "difícil, pero esperanzas temos de que se amañe" y también sabe que lucharán hasta el final, porque "non é só polos nosos traballos, senón que hai moitos relacionados. O día que marchamos a Santiago contei catorce coches de paquetería na fábrica e tivemos chamadas de restaurantes que están pendentes de facer obras e non se atraven por como está a cousa", cuenta, recordando los numerosísimos negocios de la comarca que se resentirían si la fábrica cierra.

Por ello, está muy satisfecho del apoyo que les dieron, con sus cierres y con su presencia en las movilizaciones, como también hicieron miles de vecinos, y tiene grabada en la retina la cantidad de gente concentrada en Viveiro, con la manifestación más numerosa de cuantas se han celebrado nunca en la comarca.

"Hai moita xente que se che vén á mente o primeiro día que vas á reunión do Ere. Eu non fora nunca, e é moi duro"

"É verdade que moitos din que somos uns privilexiados, que gozamos de moitos beneficios sociais, pero hai que darse conta que a miña empresa axudou moito á zona, e permite adaptar horarios a parellas que están separadas e apostan pola conciliación...", cuenta. Gente que, junto con la que tiene hipoteca o viven todos de un único sueldo, "é a que che vén á mente o primeiro día que vas a unha reunión do Ere. Eu nunca fora a ningunha e é moi duro", dice alguien que entró en el mundo sindical después de llevar una década en fábrica por la necesidad de ayudar. "Na miña casa non hai ningunha tradición sindical; de feito meu pai foi tenente de alcalde do PP en Foz. O que eu fago é defender o traballo", explica, recordando que lleva cuatro meses sin poder abrazar a su progenitor, delicado de salud, "porque eu sempre estou en medio das manifestacións".

Unas concentraciones en las que se han ‘apropiado’ de varias consignas que surgieron de las movilizaciones de A Coruña y Avilés, a las que han sumado alguna propia como ‘Á hora de votar o vades a pagar’, eslogan que se oye en las protestas junto a ‘Dónde está el estatuto, el estatuto dónde está’, ‘Ministra Maroto, non nos vendas a moto’, ‘Ministra Ribera, al Ere tú primera’, ‘Feijóo, escoita, A Mariña está en loita’, ‘Pedrito, échale huevos’, ‘Se esto non se amaña, caña, caña, caña’, ‘Se esto non se arregla, guerra, guerra, guerra’ o ‘Enerxía solución. A solución: unha intevención’, coreadas por cientos de voces tras el grito inicial del director de orquesta, que a pesar del desgaste ha engordado cuatro kilos. "Eu son de facer moito deporte, e deixeino todo de golpe", dice, porque ahora todo el esfuerzo se centra en salvar la fábrica, asunto al que dedica, como sus compañeros, prácticamente todas las horas del día.
 

Comentarios