Blogue | A lume maino

Un menú de Nadal

Una escena navideña.TATYANA ZENKOVICH (Efe)
photo_camera Una escena navideña.TATYANA ZENKOVICH (Efe)

O NADAL da miña nenez é unha mestura de sabores. Unha lembranza adobada con allo e perexil e algún ingrediente secreto que só a madriña da miña nai coñecía e co que ligaba devagariño unha salsa deliciosa que esparexía o seu arrecendo por todos os recunchos da casa na mañá de Noiteboa e napaba o año da cea, levando ó padal ós lugares de antano entre petisco e petisco.

Aínda hoxe, se pecho os ollos, podo escoitar os golpes na mesa, das cociñeiras partindo a machetadas a carne tenra, que un non pensa que unhas adorables avoíñas sexan capaces de esnaquizar de tal maneira un cordeiro pequeno e convertelo nun dourado e suculento segundo prato. E aínda hoxe chega ata o meu nariz o olor intenso a aquela mestura choromiqueira de cebola, tomate e xamón co que miña nai aderezaba unhas vieiras ao forno polo Nadal coa calor da familia e a ledicia dos tempos novos.

O Nadal na miña casa era unha xuntanza sen curmáns, pero con moitos avós con ganas de consentir os netos, unha árbore que ulía a piñeiro e un nacemento caseiro feito con laranxas e papel. O cóctel de aromas da infancia comenzaba de mañá cedo e durante todo o día a casa ía trocando de ambiente, de cores, e os irmáns, coa televisión e a ilusión acesas, podiamos ir adiviñando os pratos que desfilarían pola mesa horas despois. Cordeiro ao forno, vieiras, langostinos á prancha, bacallao con verduras, a sopiña reconstituínte do día 1 ou as centolas das grandes ocasións son só algunhas das receitas que rememoran o sabor do Nadal.

Contra a noitiña do día 24, cando a néboa tragaba a cidade, as campaíñas empezaban a soar e as luces da árbore escintilaban con forza comenzaban os programas especiais na tele, as chamadas da familia que estaba lonxe, e con elas un rebumbio de emocións. A algarabía dos nenos, a dozura dos namorados, a tristura dos vellos. A saudade polas cadeiras que van quedando sen ocupar... E os brindes escumosos polo aninovo.

Ao tempo que aprendiamos a preparar as bandexas da sobremesa, a enchelas de larpeiradas propias da festa, ou espiabamos os acios de doce en doce, os pequenos aproveitabamos para roubar un anaquiño de turrón de chocolate, que deixabamos derreter na lingua, nun intento de alongar a éxtase.

Logo o meu pai entraba na cociña. Non adoitaba estar máis de vinte minutos pero era outro dos sinais que indicaban que estabamos na noite máis especial do ano. Un bico furtivo diante das vellas, unha botella de viño a arrefriar, unha nube que saía da ola e que te transportaba directo ao Atlántico e que enchían todos os cuartos da casa dun profundo sabor a mar. E esas enormes centolas que movían as patazas e polas que sempre sufrín uns minutos alomenos mentres empezaban a fervellar.

Houbo anos despois outras noites de Nadal máis tristes, coa cociña a medio gas. O forno deixou de funcionar. Mudaron as recetas. Sal e limón. Algunha vez iniciamos a cea co escumoso nas copas novas para que as burbullas tapasen as ausencias ou alomenos as fixesen máis levadeiras. O certo é que non lembro o arrecendo daqueles días escuros nos que os pequenos seguiamos empeñados en comer turrón e procurar os risos na cea, pero si acordo a ledicia cando anos despois volvemos encher a mesa de castaño e usar a vaixela dos días especiais e a brindar ao carón dunha árbore nunha casa ateigada de nenos.

Hoxe son outros adobos os que impregnan o cordeiro e outras as mesas. Aquí e alá. Hai arrecendos novos, que non deixan de abraiar o ceo da miña boca. E cando me toca cociñar, deixo acaer un chisquiño de saudade daqueles días para enchoupar as novas receitas da salsa de onte e voltar á nenez cada vez que levo un anaco de carne á boca. Supoño que por iso a miña irmá volverá a preparar unhas vieiras ó forno, e o meu irmán dará un anaquiño de chocolate ás agachadas os meus nenos antes da cea e o brinde de cada ano. Bo Nadal. 

Comentarios