Blogue | A lume maino

Imaxinar o mar

Imagen del artículo de María Varela del 31 de julio
photo_camera EFE

POR IMAXINAR, imaxino que estamos no verán e que teño un feixe de horas para gastar a pracer. Véxome camiñando sen mochila ó lombo por un carreiriño de pó e pedras, arrodeada de silveiras e amoras a piques de madurar e, de fondo, podo escoitar ó murmurio dun regato e o laretar en galego das bubelas. A paisaxe é verde, este ano si, moi verde. Por algo choveunos ata en soños.

Por imaxinar, imaxino que vou andando amodo, estarricando os minutos, cun pequeniño da man. Imos recollendo flores avelaíñas para facer un ramo silvestre e enchendo os pulmóns co aroma de croques e quitamerendas. Gústanos ir cos pés ó aire e sentir o sol nas dedas, malia as herbas e os cantiños que asaltan a andaina. Vamos entoando unha canción ou xogando a ver formas nas nubes brancas do ceo. Logo lle poñemos nome a canto bicho se cruza diante de nós. Un gatiño cunha mancha negra no bigote, unha bolboreta de cores, un rabaño de ovellas, ras e cegoñas... Con sorte, ó caer ó día, escoitamos unha avenoiteira e ata damos cun lucecú. E como se nos cruzaramos unha estrela fugaz, pedimos un desexo.

Por imaxinar, imaxino unha praia enorme. Un campo inmenso de area branca e fina. O mar aberto batendo con toda a súa razón entre os cantís. Levo unha pequeniña da man. Imos inventando cancións e esculcando nas pegadas os nosos pés. Buscamos cangrexos entre as fendas estreitas das rochas enormes, e lapas, e peixes nas charquiñas que abeira a praia. Seica atoparemos as orellas da sorte que buscabamos de nenos, antes de que as autovías e as urbanizacións morderan o Cantábrico. A néboa da mañá arrefría os ombros. E ruxe o mar.

Por imaxinar, imaxino un luscofusco de postal. Co azul de novo como protagonista, vestido de espello, e o sol despedindo o día a lume maino, mergullándose na auga tralas Illas Atlánticas. Sopra unha lene brisa, e o ceo arde con todas as cores.

E imaxino unha mesa cun mantel por estrear, e unha cociña ateigada de xente, e unha morea de cadeiras, cada unha da súa cor e da súa forma. Atisbo desde aquí as apertas dos reencontros, as dos amigos que se poñen ó día, de verán en verán, arredor dunha piscina nunha fin de semana que arrecende a barbacoa. E os reencontros das familias, cun relatorio gastronómico de luxo que vai do mar á terra e sobre o que se van cociñando novos recordos cada ano.

Hai, de fondo, un océano sobre o que deitarse e sentir que o corpo se volve a cada instante un pouco máis lixeiro. Durante un tempo os desvelos voan, o osíxeno acada recunchos ós que había tempo que non se achegaba, o corazón reduce o ritmo.

Por imaxinar, imaxino un ordenador que bota fume e unha idea que agroma ó fin. Un paseo en bicicleta e unha conversa baixo as estrelas, e outra canción compartida. Unha viaxe inesperada. Unha aventura ó aire libre e un brinde. Os pés sobre a pedra quente e a herba húmida. Un par de libros ós que incarlle o dente. Un concerto. Unha tanda de saltos nas ondas. E outro solpor.

Porque hai días nos que amence distinto. As agullas do reloxo semella que empezaran a frear, coma un tren que se aproxima á estación, e os minutos e as horas caen como a chuvia sobre o solo árido. Acontece cada 31 de xullo. A rutina se esvaece contra a medianoite e con ela o peso das obrigas de cada mañá e as olleiras de todo o ano.

Apetece descalzarse e deitarse á sombra dunha árbore. E entón, simplemente, imaxinar o mar.

Comentarios