Blogue | A lume maino

Á beira de Soñariño

Unha historia de soños, novas viaxes e segundas oportunidades

HAI ALGUNHAS noites a miña pequena revelou o que quere ser de maior. Logo de moito pensalo, de dubidar entre vender xeados, ser óptica, ximnasta ou profesora de natación, concluíu que o que quere realmente é ser científica e descubrir unha poción para que ninguén morra. Máis tarde perfeccionou o seu soño cunha pócema secreta capaz de traer de volta ós estegosaurios e diplodocus que tanto fascinan ó seu irmán pequeno, á primeira muller da historia da humanidade e xa de paso á súa avoa, á que só coñece a través das historias que lle conta a súa nai e polos vellos álbumes xa gastados pola luz do sol. Esa mesma noite, como quen asiste a unha película en superoito, puiden ver á miña nena de oito anos manexando tubos de ensaio con líquidos de todas as cores e unha especie de néboa envolvendo o seu experimento e estendéndose por todo o cuarto de paredes violetas. Vina colocarse ben as gafas protectoras e coller amodo un frasquiño daqueles cunhas luvas especiais e logo combinar un líquido azulón con outro vermello paixón mentres sorría e gritaba feliz: "Conseguino!".

Unhas tardes despois, camiño dalgures, demos cun letreiro que indicaba por onde chegar a un lugar chamado Soñariño. Un nome riquiño, que diría a miña compañeira de El Progreso Marta Veiga, para un lugar tan feito. Con milleiros de verdes diferentes espallados a un tempo ante os meus ollos, nunha terra cha e húmida á que cando o sol lle cae de fronte descubre unha luz tan, tan clara que calquera diría que se che vai aparecer o mesmo Apóstolo. Un lugar arrodeado de bosques de piñeiros e carballos e pradarías sementadas de cereais, con herba fresca para o gando e salpicada de casiñas de lousa e tellado de pizarra, moitas delas rehabilitadas e coroadas por un niño de dimensións estratosféricas no que crían protexidas as cegoñas.

Foi á beira dunha estrada pegada ó Camiño Francés a Compostela, próxima a unha desas paradas obrigadas dos peregrinos. Na praza do Concello de Portomarín soan cada día tres ou catro idiomas a un tempo ademais das campás da igrexa de San Nicolás. Alí na terra do augardente, onde exhiben as alquitaras e os xeranios acobillan as terrazas dos soportais, se mestura a historia coa tradición e as lendas dun Camiño onde todo é posible. Alí cerca atopei o desvío a Soñariño, un lugar cuxa etimoloxía probablemente ten pouco que ver co mundo do onírico, pero que evoca os devezos de cadaquén.

Xusto ese día estiven falando con alguén a quen quero precisamente diso, dos soños. De reinventarse, que volver a empezar implica soñar en maiúsculas. Aquel neno grande, que o é, aquel home a medio facer, chegara a unha encrucillada na súa vida, na que mire a onde mire, non vía claro cal é camiño a seguir. Disque cos trinta superados para as empresas un é cada vez menos apetecible. Que lle faltan cabelos e sobran títulos para volver empezar. Así que, como tantos rapaces e rapazas da súa idade, quedou dubidando se quedar na casa e optar polo autoemprego, coller outro avión e tirar para o Norte, encerrarse a estudar ou volver a lanzar curriculums e rezar porque caia algo decente. Eu pensei que se se visualiza a si mesmo dentro de cinco ou dez anos, se é quen de debuxar un soño nas mans podería decidir.

Lembreille a arquitecta arousana Isabel Aguirre, que empezou a estudar Arquitectura cos corenta anos cumpridos e os fillos na Universidade, que foi Premio Nacional de Arquitectura tempo despois e hoxe dirixe a Escola Galega da Paisaxe. E faleille daquel colega fotoxornalista que en plena crise colgou a cámara e colleu as riendas dunha casiña de turismo rural pola Costa da Morte. Tamén da que fora tenente de alcalde de Pontevedra, Teresa Casal, que logo dunha longa carreira como avogada, de dar clases na UNED, e disputar con Lores a Alcaldía da Boa Vila, cumpriu un dos seus soños de nena, subir ás táboas e estrear un sainete que arrincou os aplausos dun patio de butacas moi esixente. E tamén doutra política, a luguesa Paz Abraira, que hai uns anos contaba na Revista que con 44 decidira deixar a primeira liña da política e cambiala por algo máis doce, como a pastelaría. E falamos dos centos de persoas que hoxe volven ás aulas para cursar a carreira das segundas oportunidades ou simplemente para volver empezar.

O único que teño claro é que antes de emprender un novo camiño un ten que preparar ben a equipaxe. Encher a maleta de libros e de soños, e mirar cara adiante para logo botar a andar con paso firme. Cos pés sempre na terra e unha man apuntando cara a lúa. Quen sabe? Poida que algunha noite volvan os estegosaurios pasear por Soñariño.

Comentarios