VOLVERON Á feira de Nemesio Cobreros, nesta ocasión pra ver os produtos de Castroverde.
—Cantos domingos non teño pasado eu engulipando o cienfalópodo das Maciñeiras a carón do Tórdea!
—Conta todo, que dito así van pensar que ti es o príncipe do bucolismo e mais da lírica —corríxelle a Filo—. Conta que despois de xantar botas unhas sonecas alí mesmo que estragan a teoría da intelixencia humana, do libre alberdío e mais do evolucionismo, cuns ronquidos que lembran aos do Déspotasaurius Rex, que en paz estea.
—Falando do animal... —intervén a Vanesa.
—De quen? De min?
—Non, ho. Se falase de vostede, diría da besta. Digo do polbo. Que lles parecen as ventosas que veñen no cartel da Semana Cultural? Eu miro pra elas e vexo clarismamente dous corinnavirus, un vermello e outro negro.
—E non vas velos se xa o dixo a debuxante Codés Lillo que os fixera a imaxe e semellanza do becho maldito? —infórmalle o Peludeciño.
—Velaí o tes. Logo eu non ía tan desencamiñada.
—Nin moito menos —dille o sogro—, ías prefetamente encarreirada, coma as xovencas cando as levan en ringleira comanche a onde está o matachín.
—Salvaxe!
—Ruliña!
E así, entre amor e compaña foi pasando a mañá sen que fose posible esquecer o tema do ano.
—Primeiro dixeron que tiñamos que estar a dous metros un dos outros. Onte lin que pode contaxiar a cinco metros. No Fin de Ano imos tomar as uvas, un en Albeiros, e outro en Magoi.
—Daquela xa pode estar disposta a vacina. Tamén o dixeron onte —expón o Peludeciño.
—A min, endividualmente considerado, o que falan uns e o que falan outros me está a xerar unhas cefaleas de testa que me collen polo remuíño e baixan por todo o que é a molondra ata mesmamente o queixo. E non me doe máis aló, porque no queixo remata a miña cachola, que senón, máis abaixo seguía a dor.
—Papaíño. Todas as cefaleas son de testa.
—Ben o sei. Se o dixen foi por non deixar marxe á dúbida.
—Pois eu —intervén Filomena—, téñolle moita fe ás sagradas escrituras
—E iso que ten que ver?
—Todo, porque cando nelas se refiren á morte, din: «Non saberás nin a hora nin o día», e agora non paran de contar os falecidos, co cal intrepetro que non chegou a miña hora, porque entón si que a sabería.
—Ti onde estudaches teoloxía? En Comillas?
—Non, entre Parénteses. Non te xiringa o tipo!
Como a oferta musical era tan variada, decidiron, como fan sempre, que cada quen fose onde lle petase.
Pelúdez e Filomena apostaron por ir onda os de Volta do Agro, precisamente no Agro do Rolo.
—Eu non me perdo cando comezan a bailar de lombo a Muiñeira de Eiriz. Sempre estou moi pendente por se algún deles esvara e cae no chan, pero aínda non me coincidiu velo.
—Si, ho. Van facelo pra darche polo pau. Non ves que son uns profisionais da muñeiraxe?
—E onde iredes vos?
—Eu non é por menosprezar —di a Vanesa—, pero aos do Volta do Agro xa os teño moi mirados no Luar do Gayoso e prefiro pra hoxe a música cuntry dos West Side Bones, que son de Monterroso, que é a terra máis cuntry de Galicia porque está no medio medio.
—E Branca Villares, que é de Rábade, e Pablo Pintor, e os outros?
—Pois como non fagamos partoxénese como as amebas... —suxire o pai.
—Fala diso, fala —dille a muller—, xa verás como te debuxa mañá o Santy. Vas parecer un paranecio; ou aínda pior, un cabezolo de ra! O caso foi que cada un marcha cara ao seu destino, convencidos de que non podían facer cousa mellor.
—Temos unha familia monoparental ben democrática, verdade Peludo?
—O de mono non o dirás por min!
CORA
