Blogue |

Abalanceime polas barrancas da tecnoloxía punta!

O Pelúdez fai reconto das festas e promete vir a Lugo per secula seculorum

ESTIVERON dando voltas pola Feira Medieval sen que se mirasen, e iso que é difícil perderse ao redor da catedral.

—Chacho, non hai maneira de de saber por onde andan as mulleres.

—E logo non as entendes?

—Entender, pouco, pero aínda máis grave é que non as atopo.

—Iso merece unha explicación.

—Téñoa. Desde que mercamos cadanseu un móbil, afixémonos ao guasá e pasamos todo o santo día escribindo: "Eu estou aquí. Onde estás ti?", ou tamén: "Estou subindo A Vaqueiriza". E logo duns segundos. "Estou baixando A Vaqueiriza", e daquela sabemos en cada intre o que está a facer o outro.

—É un pouco excesivo, pero así funciona hoxe media humanidade.

—Cando funciona..., porque esta mañá saín da pensión coa carga chea e logo de engulipar uns churros con chiculate prá limpar os morros de toda a noite sen meter gasolina ao corpo... zas! Xa non teño nin un chisco da batería acumulaticia.

—Pois si que é raro o fenómeno.

—Di meu fillo que é por culpa dos ósos.

—Como dos ósos?

—Algo dixo dunha oso lescencia programada que seica lles poñen aos teléfanos prá que estoupen por dentro logo de traballar uns anos e daquela teñas que mercar outro, e así suncesivamente. Rematado o tecnicismo, aparecen polo Bispado e Filo, a Vanesa e mais a Reborita das Arieiras cuns cestos na man que viñan de mercar.

—E non teremos na casa cestos e cestas?

—pregunta o Pelúdez un pouco desesperado.

—Temos, pero non pertencen ao medievalismo coma estes —di a Vanesa.

—E ti non sabes contestar aos guasáps, ou é que che comeu o díxito un gato? —protesta a súa muller.

—Caín nas gadoupas do mercantilismo, fun presa da oso lescencia predisposta e abalanceime polas barrancas da tecnoloxía punta.

—Quedaches sen batería.

—Si.

—Pois o luns sen falta xestionamos outro trebello, que eu non podo ir pola vida sen que teñas un chintófano Haifón deses.

—Quen non poderá estar sen él son eu.

—Non, queridiño, Ti poderías vivir moi ben, pero a quen lle escribo eu as ordes se ti non tes un aparauto receptoiro? A san Andrés de Teixido

A familia colle dirección cara á Tinería, porque antes do xantar tiñan un convite prá tomar un viño no Obradoiro UDR, que abriron alí a María e mais a Teté, e no que hoxe hai unha exposición medievalisma.

As mulleres percorren toda a sala cunha única palabra nos beizos:

—Precioso... precioso... precioso.

Vanesa é a máis interesada no que alí se expón.

—Cantos máis anos amoreo, máis estimo a moda vintaxe.

—Muller —dille a sogra—, isto non é vintaxe. É moito máis praló.

—Pois iso. Hipermegavintaxe. Pelúdez está tomando o viño a pé de rúa, mentres escoita aos de Carta de Ajuste.

—Hoxe hai tantos cantistas por Lugo, soltos ou estabulados, que non sabe un onde ir.

—Que é iso de soltos ou estabulados?

—Está ben claro. Os soltos son os que botan polas rúas adiante, dun lugar a outro, e os estabulados teñen un escenario e non poden saír del porque a Comisión de Festas lles pon un pastor eléutrico que llo impide.

—E falando da Comisión, que lle pareceron estas festas que están a piques de rematar?

—Eu, que levo 112 enriba das miñas costas, sempre digo o mesmo cando mo preguntan. As festas están ben se se dan tres requisitorias; a saber, que non chova, que non haxa desgrazas e que chegues ao final delas con saúde. Este ano eu perdín un amigo e iso nótase no falar e no humor. Pero aínda así, e tendo en conta que neses 112 debín perder varios centos deles, podo dicir e digo que non hai queixa e que virei a Lugo per secula seculorum, cantos anos me queden de vida, porque eu, queridiño, non teño dentro a oso lescencia premeditada, nin rabos de gaita. A mín puxéronme unhas pilas desas do coello que funcionan con Ribeira Sacra, e arreo coma se fose o Adrián Ben e o Chilares xuntos.

—Alégrome.

—Feliz inverno a todos e ata o ano que vén! Viva o san Freilán!

—Viva!!!

CORA