COA CHEGADA do verán, o bo tempo, as vacacións e as incontables horas mortas ás que se enfrontan os nenos, faise máis evidente que nunca un problema tremendamente actual: a baixa tolerancia á frustración dos pequenos.
A frustración é unha emoción normal nos seres humanos que aparece cando non se satisfán os desexos ou non se cumpren as expectativas. Como calquera outra emoción, débese permitir que os nenos a experimenten e aprendan dela, pois vai formar parte do seu repertorio emocional durante toda a súa vida e é necesario que desenvolva as estratexias adecuadas para enfrontarse a ela.
A tolerancia á frustración é a capacidade aprendida de aceptar que non sempre se pode ter o que se desexa e que non sempre vai ocorrer o que se quere, merezámolo ou non.
Non adestrar a tolerancia á frustración pode desencadear falta de madurez e personalidade caprichosa nos fillos
Como calquera capacidade é entrenable, polo que, se se lles consente aos nenos todo o que queren, independentemente de se o merecen ou non, acabaranse convertendo en persoas carentes desta capacidade. Isto tradúcese en rabechas e berrinches cando son máis pequenos, e en fraxilidade, falta de madurez e personalidade caprichosa cando crecen.
A frustración debe ser canalizada e transformada en algo positivo, de modo que lles sirva para esforzarse máis á hora de alcanzar as súas metas, en lugar de aceptar o primeiro impulso de tirar a toalla cando non se cumpren as súas expectativas.
Pero non sempre se conseguirá obter o que se quere ou se merece, porque vivimos nun mundo inconstante e incerto, que moitas veces non é necesariamente xusto. Isto é unha das cousas que se deben transmitir aos pequenos, sempre combinando o positivismo e a realidade.
Hai que aceptar as súas emocións de tristeza, rabia ou enfado cando non alcanzan o que desexan e axudarlles a recuperar o benestar
CÓMO FACELO. En primeiro lugar, debemos ser un bo modelo para os nosos fillos. Se non aceptamos a demora, se queremos todo inmediatamente, se nos enfadamos porque as cousas non van como queremos... demostrarémoslles a nosa baixa tolerancia á frustración. En segundo lugar, hai que aceptar as súas emocións de tristeza, rabia ou enfado cando non alcanzan o que desexan e axudarlles a recuperar o benestar a pesar de non ter o que queren.
En terceiro lugar, non se debe ceder a pesar das súas manifestacións emocionais e os seus rogos. Necesitan atopar a nosa fortaleza, iso dálles moita seguridade e axúdalles a acougarse antes.
En cuarto lugar, buscaremos momentos de calma para facerlles saber que hai frustracións inevitables, que non se alcanza todo o que se desexa nin se resolven con éxito todos os problemas, pero aínda así debemos seguir.
En quinto lugar, procuraremos marcarlle obxectivos, camiños ou xeitos de alcanzar o que desexa adaptados ás súas capacidades e idade. Darlle recursos para facer o camiño e chegar á meta, ensinándolle a ser perseverante. Ás veces é difícil alcanzar as metas, pero máis difícil é se as abandonamos a medio camiño.
E para rematar, debemos ensinarlle a pedir axuda e cando deben facelo. Temos que xogar entre o que el é capaz de facer en por si e o que pode alcanzar con pequenas axudas, para que así aprenda novas habilidades que lle axuden a canalizar a frustración que poida sentir.
Podemos dicirlle aos fillos ou fillas "non te podo comprar isto", "non podemos ir a este sitio ao que tes ganas de ir", "hoxe non teño tempo de xogar contigo", "non podes comer xeado antes da cea"... aínda que eles se volvan insistentes e midan as nosas forzas e resistencia. Porque esta é a idea que se debe transmitir aos nenos: non sempre se pode ter o que se desexa.
En ocasións é necesario explicarlles o porqué de non poder obter o que queren para que non interpreten as nosas negacións como faltas de afecto ou como feitos inxustos.
Con todo, non se poden converter as obrigacións como pais ou educadores en xustificacións constantes ou en chantaxes, porque hai ocasións nas que simplemente os nenos non obterán algo porque non se pode ou non é conveniente para eles.
Pero querer educar a uns nenos sans, estables emocionalmente e con tolerancia á frustración nunca debe traducirse nun estilo de crianza autoritario nin nunha negativa á hora de cumprir as demandas de afecto.
