O roedor, cuxo nomee científico é Marmota monax, é o protagonista da celebración cada 2 de febreiro do Día da Marmota, nun festival que inclúe música e comidas nunha área rural uns 3,2 quilómetros ao sueste da localidade de Punxsutawney.
A tradición local, de orixe celta e xermánico, sostén que se un animal que inverna ao emerxer da súa cova o 2 de febreiro arroxa unha sombra, o inverno e o frío durarán outras seis semanas. Pero se non hai sombra visible, a primavera chegará máis temperán.
A tradición tamén indica que esta marmota en particular, Phil, estivo prognosticando a duración do inverno desde 1886 e que a súa lonxevidade se debe ao "elixir da vida", ou ponche de marmota, que se lle administra durante o Picnic da Marmota, que se celebra cada ano no outono.
En realidade, as marmotas teñen unha expectativa de vida duns seis anos. Documentos que se remontan a finais da década de 1880 indican que a marmota prognosticou invernos longos máis de 100 veces.
O Club da Marmota, que ten rituais moi elaborados para estas celebracións, indica que, logo do seu prognóstico meteorolóxico, Phil fala en "marmotense" co presidente do club, que é a única persoa capaz de entendelo, e quen transmite a mensaxe a toda a humanidade.
"É unha fermosa mañá, iso podo velo, e todos os meus simpatizantes venme virtualmente", indicou a mensaxe de Phil hoxe, moi apropiadamente adaptado a unha época de pandemia. "Aos meus fieis simpatizantes: cóidense, a nosa tradición debe perdurar".
Este ano A.J. Dereume foi o encargado de soster a Phil durante a cerimonia e tocoulle ao vicepresidente do club, Tom Dunkel, a lectura da mensaxe no cal a marmota sinalou: "Pasamos todos pola escuridade da noite pero agora, á luz brillante da mañá, vemos a esperanza".
Phil non é a única marmota meteoróloga e o Club de Punxsutawney chama "impostores" ás outras, como Chuck, quen dá o seu prognóstico no Zoológico de Staten Island, en Nova York, ou Chuckles, que fai o seu anuncio desde o Museo Lutz dos Nenos en Manchester, Connecticut.