O cirurxián español Pedro Cavadas operou da columna e a pelvis a un mozo guatemalteco que quedou tetrapléxico aos nove anos por unha bala perdida e que, segundo o propio médico, estaba "partido en dous".
Agora, Wilmer Arias, de 28 anos, é capaz de sentar sen sentir dor, algo que o paciente, sometido a dúas intervencións para reconstruír a separación completa da columna e a pelvis, cualifica de "incrible", logo de anos prostrado.
Cavadas e o mozo compareceron este xoves no Hospital valenciano de Manises para explicar os detalles do seu caso, logo dunha infección masiva na zona sacra con perda da parte inferior da columna e da pelvis, que o obrigaba a permanecer en cama e con risco vital para el, segundo o cirurxián.
"É unha historia bonita e por iso contámola, porque cirurxías complexas facemos todos os días", destacou Cavadas, considerado unha eminencia en cirurxía reconstructiva.
Precisou que Wilmer, ao que cualificou dun tipo "moi duro", segue sendo tetrapléxico, "pero pode sentar e retomar a súa vida previa ao accidente".
O mozo explicou que recibiu o impacto de bala en 1999 cando estaba a xogar preto da casa dos seus avós, cos que vivía, e estivo dous meses e medio en coma e, ao non moverse durante ese tempo, saíronlle varías úlceras e todas pecharon menos a do sacro, "que se complicou".
En 2015 indicáronlle que tiña que deixar o traballo e os estudos e pasouse case dous anos tombado e con dores. Cando lle comunicaron que non tiña posibilidade de operarse nin no seu país nin en Estados Unidos, perdeu a esperanza. "Entón apareceu Cavadas".
Tras o balazo, ademais das úlceras, estaba desnutrido e con pneumonía, e a Fundación Pequenos Irmáns axudoulle a retomar a súa vida e proseguir os seus estudos ata chegar á universidade, onde estaba a estudar Administración de Empresas, pero tivo que deixalo todo.
"Dicíanme que o meu caso non tiña solución en Guatemala nin en Estados Unidos", agregou, aínda que sempre creu que había unha solución. Ata que unha enfermeira española, Maite, faloulle do doutor Cavadas e quixo "intentalo outra vez, polo menos para curar a úlcera e acabar coas dores".
Cando lle comunicaron que non tiña posibilidade de operarse nin no seu país nin en Estados Unidos, perdeu a esperanza. "Entón apareceu Cavadas"
Segundo Cavadas, a enfermeira faloulle dun mozo con úlcera no sacro ao que non podían operar no seu país, pero el "non lle fixo "nin caso" porque non se cría que non lle puidesen operar. Uns meses despois, ante a súa insistencia, díxolle que o trouxese a España.
"Era unha infección masiva con perda da parte inferior da columna e da pelvis. Estaba partido en dous. Iso é diferente a unha úlcera sacra. Obrigáballe a estar en cama todo o día e había unha situación de risco vital porque podía sufrir unha meninxite e morrer", agregou.
Programouse unha dobre intervención: unha para limpar a zona afectada e colocar un fijador externo entre ambas as partes, e outra, que se prolongou oito horas, para unir a columna vertebral á pelvis mediante unha transferencia de ósos (peroné) e pel da perna.
"Foron tres meses de camiño difícil e doloroso. O doutor non se rendeu e eu tampouco, porque teño ganas de seguir vivindo e facer grandes cousas", explicou Arias, que deberá usar un corpiño seis meses e logo quere retomar os seus estudos, facer un máster en Tecnoloxía Dixital, introducirse no mundo da Bolsa e, ademais, "axudar a quen o necesite para devolver o que fixeron por min".
Cavadas valorou a actitude do mozo, que aguantou sen queixarse as "diabluras" que lle fixo durante o posoperatorio, e asegurou que neste caso interviñeron o medicamento e a cooperación humanitaria "en estado puro": o resultado "mereceu a pena".
O mozo xa puido gozar da praia, onde non ía desde 2004, de estar tirado no sofá boca arriba e sentado nunha cadeira, algo que ata agora lle impedían as dores. "Isto é incrible", reiterou Wilmer.
Cavadas (1965) conta no seu historial con destacadas intervencións, como transplantes de pernas e un de face que incluía mandíbula e lingua.
