E RA DÍA de feira, lémbroo ben. A polbeira partía velozmente os tentáculos sobre os pratos, mentres eu pechaba os ollos coma querendo evitar que levase un dos dedos coas tesoiras. Ela ría mirando para aquel aceno de preocupación. «Viches o tigre, pequena? Hoxe saíu da cova». Daquela xa estaba ao tanto da súa existencia. Fora o papá quen me dixera que, se algunha vez nos cruzabamos con el, non había que temelo, pois ese medo é produto da ignorancia. Sempre agradecín que prescindise dos tabús comigo.
A praza estaba a rebentar de xente. Coma todos os anos, ao chegar agosto, a vila enchíase de tíos emigrados que che apertaban as meixelas nada máis verte e curmáns posuídos polo walkman.
Tamén andaban por alí multitude de feirantes ofrecendo pitos de cores para diversión duns poucos urbanitas. Chegar ata unha das mesas libres do fondo semellaba toda unha travesía. Un ir e vir de brazos e pernas dificultaba o máis mínimo avance. E no momento oportuno, tal e como adoita suceder nestas circunstancias, unhas ganas de mexar terribles. Para onde tiro?
Entrar en calquera dos bares ou na tenda de Amparo resultaba imposible. A única solución que atopei foi a de agocharme detrás dunha camioneta aparcada xunto á igrexa. Así que comecei a esquivar todos os obstáculos, decidida e lixeira coma un esquío, ata conseguir ocultarme tras o vehículo. Por fin puiden baleirar a vexiga. Que alivio! Mais xusto ao dispoñerme a abrochar o cinto para volver onda os meus, vin proxectarse no chan unha sombra que solapaba á miña. Souben que era el e revolvinme. Efectivamente, tiña a cara queimada. Fuxía, sen demasiado éxito, dun sol abrasador.
"Seguro que oíches falar de min, verdade?" Eu asentín coa cabeza, aínda impresionada pola súa presenza. Entón axeonllouse, quedando á miña altura, e comprobei que aqueles ollos azuis vidrosos eran totalmente inofensivos.
"Sabes que? Debía ser do teu tempo cando os nacionais, en plena noite, prenderon lume á nosa casa. Ninguén sobreviviu agás eu, que logrei escapar por unha das ventás que dan á horta. Así a todo, non puiden evitar que un dos madeiros se desprendese e queimase boa parte deste rostro". As bágoas agromaron espontaneamente. Eu nunca vira chorar a un home que, por idade, podía ser meu avó.
"Deixei de ir á escola. A humillación facíaseme insoportable. O rabaño, ao completo, sinalando ao fillo dos roxos, un neno convertido en besta por castigo divino. Desde aquela deron en chamarme o Tigre dos Ancares. Ata hoxe. Ás veces o tempo non o cura todo". Permanecemos en silencio varios segundos. Malia a miña pouca experiencia, xa aprendera a actuar con certa precaución e, por iso, preferín obviar esa clase de palabras compracentes que a xente repite sen pensar. Ofrecinlle un dos panos que levaba no peto e enxugou, suavemente, os sucos do terror.
"Gústache ler?" Volvín a afirmar. "Durante todos estes anos os contos servíronme de refuxio. Apenas saio e entretéñome lendo. Pásoo ben". E nese mesmo instante sacou dunha bolsa un libro titulado ‘Cousas’, de Castelao, e pousoumo nas mans. "Regálocho. Es unha nena moi espelida. Estou convencido de que lle sacarás proveito".
Nunca máis o volvín ver. Aquel verán, mentres os demais nenos corrían detrás dos cans, tratando de atizarlles, eu mergullábame entre a herba e continuaba, allea ao mundo, coa miña lectura. Así fun devorando libro tras libro ata converterme nunha verdadeira felina.
Beatriz Dourado
