AMOREI DEL en canto o vin. Era unha tarde de xaneiro. Baixo un ceo con nubes como campanarios, durmía o seu soño de porcelana nun postiño da praza do mercado.
A cabeciña apoiada sobre o seu brazo, as aliñas despregadas, peiños de pequeno que hai pouco deu os primeiros pasos.
Significaba algo importante para min. Algo que non alcanzaba a entender, pero retíñame.
Quedei longo intre contemplándoo. Seguramente moito máis tempo do que me parece agora, porque xa era noite cando a voz da vendedora sacoume do estupor.
—É fermoso —díxome.
—Belísimo —respondín.
—Está restaurado, é moi antigo. Quérelo? —insistiu a dona da beleza que me engaiolara.
—Encantaríame, pero debe ser moi caro.
—Depende —dixo mirándome con fixeza.
—Como crees que se chama?
—Alair —dixen o nome do anxo da miña infancia.
A moza sorriu con aspecto enigmático e comezou a envolvelo en papeis de diario. Non lle saquei ollo á parafernalia que fixo para que quedara totalmente escondido e acomodado no seu envoltorio.
—Non, non vou levalo, non teño diñeiro.
—Non está á venda. O diñeiro é un valor tan arbitrario… E si, vas levalo porque é para ti. Non puiden dicir unha palabra. Púxoo nunha bolsa de papel madeira e deslizou xunto a el un sobre que gardaba no peito, baixo a bolsa hindú.
—Cóidao —díxome, mentres fixaba en min os seus ollos mestura de melancolía e agarimo.
Camiñei uns pasos aparvado e pensei que talvez era mellor devolverllo. Ese medo que nos dan as cousas que non entendemos.
Cando me volvín, nin o posto nin a moza estaban.
Xa na miña casa púxeno na miña habitación, sobre a cómoda de carballo que me gusta tanto. O lugar pareceu agradable, de seguro que se iluminará.
Lin a carta: "Alair esperábate. Os dous necesitádesvos. Se o seu amigo, fálalle, trátao con tenrura". "Ás veces gústalle irse por aí, pero se che quere vai volver. Ata o día en que atope o camiño de regreso»".
"Esa foi a miña misión e agora é a túa: axúdao a volver ao seu mundo. El vai axudarche a atopar o equilibrio emocional que estás a buscar. É, ante todo, un anxo equilibrado".
Acariñei as súas ás.
Unha calor familiar e longamente estrañado subiu pola miña man ata o meu corazón e encheume de paz. Unha calor inconfundible.
Un anxo equilibrado, pensei, e non puiden evitar menear a miña cabeza. Como faría para meterse dentro desa porcelana?
Díxenlle baixiño:
—Podes saír. Xa atopaches o camiño de regreso.
Gonzalo Castro Nieves
