O xornalista Antonio Franco Estadella, director fundador de El Periódico de Catalunya de 1978 a 1982, e que volveu dirixir ese diario entre 1988 e 2006, faleceu este sábado aos 74 anos tras unha longa batalla contra o cancro que lle diagnosticaron hai unha década, informou este rotativo.
Nacido en Barcelona en 1947, de familia leridana, Antonio Franco foi un referente do xornalismo en España desde os inicios da democracia e durante a súa carreira foi galardoado con numerosos premios e recoñecementos, como o Luca de Tena, Ortega e Gasset, Antonio Asensio ou o Ciutat de Barcelona.
Aínda que a maior parte da súa vida profesional estivo vinculado ao Xornal e o Grupo Z, Franco traballou tamén no Diari de Barcelona, a revista Destino e o diario El País, do que foi director adxunto de 1982 a 1988, e colaborou en revistas satíricas como Barrabás e O Papus.
Así mesmo, foi profesor de deseño de diarios na Universitat Autònoma de Barcelona, membro do Instituto Internacional de Defensa da Liberdade de Prensa e un dos redactores do código deontolóxico do Colexio de Xornalistas de Cataluña.
En 2006 a Generalitat outorgoulle a Creu de Sant Jordi pola súa contribución á edición en catalán de El Periódico de Catalunya.
Antonio Franco inicio estudos de Económicas por recomendación familiar, pero non chegou a acabalos e en 1968 licenciouse en xornalismo na Escola de Xornalismo da Igrexa.
Un ano despois xa foi nomeado director dun novo semanario, O Maresme, que foi pechado polo réxime franquista.
Entre 1969 e 1978 traballou en Diari de Barcelona, do que foi subdirector en 1976, e en Destino, baixo a dirección de Nestor Luján.
Con só 31 anos e en plena Transición democrática, o empresario Antonio Asensio confioulle a dirección de El Periódico de Catalunya, concibido como un diario popular progresista que se consolidou rapidamente entre o público catalán.
Tras incorporarse en 1982 a El País como primeiro director da súa edición catalá, cargo que exerceu ata 1988, regresou ese ano novamente a El Periódico como director, e permaneceu no posto ata 2006, cando un infarto de miocardio obrigoulle a apartarse da primeira liña do diario, no que seguiu colaborando cos seus artigos ata este mesmo mes.
El Periódico destaca do seu exdirector que foi "un loitador en todas as facetas posibles. Un ser incombustible que se entregou ao oficio de xornalista antes de ser veinteañero e que protagonizou unha revolución no xornalismo da Transición e o que veu despois".
"A el debémoslle -engade- a irrupción no mercado do primeiro diario moderno do último tramo do século XX e do advenimiento do XXI, El Periódico de Catalunya, 'un produto popular, de centro esquerda, catalanista e do Barça', o seu cartón de visita, no que experimentou e madurou cada un dos pasos que trastornaron conceptos e modos de exercer o oficio".
Pola súa banda, El País destacou a "xigantesca figura humana" de Antonio Franco, quen soubo "trasladar a súa envergadura física e moral, e o seu gran olfacto polas noticias e as tendencias sociais, ao quefacer democrático da súa cidade e o seu país", cun profundo sentido da equidade, a honestidade profesional e a urxencia do cambio permanente.
Para El Periódico con Franco "vaise un estilo irrepetible, un modo de dirixir diarios personalísimo, igual de irrepetible", mentres O País indica que "pertencía a unha raza en extinción, a dos grandes directores de xornal, uns personaxes entregados e devorados polo seu oficio, antigos e imprescindibles".
Na súa traxectoria recordarase, entre outros casos, o pulso que mantivo con Jordi Pujol durante o caso Banca Catalá, a publicación en 1991 dos papeis do caso Filesa que cambaleou ao PSOE de Felipe González, o impulso aos Xogos Olímpicos de Barcelona 1992 ou a súa oposición á guerra de Iraq en 2003.
