O día que che din: "Tes cancro de mama"

O Día Mundial do Cancro de Mama celébrase este martes
Flores en la muralla de Lugo por el cáncer de mama. EP
photo_camera Flores en la muralla de Lugo por el cáncer de mama. EP

A María Luisa dixéronllo o 29 de novembro de 2001 á unha da tarde. Foi un momento no que sentiu que o mundo se lle caía encima" e que tamén marcou un punto de inflexión: tras escoitar "tes cancro de mama", empeza "unha nova vida que xa nunca será a que tiveches".

"Non ten que ser mellor nin peor, pero será distinta. Sempre está a vida antes dese día, o día D en que che dan a noticia, e a do día despois", di a paciente e presidenta da Asociación Rosae nunha entrevista que concede a Efe con motivo do Día Mundial do Cancro de Mama que se celebra este martes.

Facía só dous días que cumprira 31 anos. "é un momento duro, bastante duro. é moi difícil non chorar nese momento", prosegue.

Realmente tíñao que saber o mesmo día do seu aniversario. Tiña consulta co seu xinecólogo para quitarse os puntos da biopsia. Ao entrar pola porta, o primeiro que dixo foi: "Doutor, felicíteme". O médico así o fixo e citouna para dous días despois porque "vía un dos puntos pouco seco".

"De mozo tiven un soño que ía ter cancro de mama"

E alá que foi dous días despois: "Díxonos 'sentádevos', eu ía co meu esposo". E a continuación: "Pois nada, María Luisa, xa teño as probas e son positivas: é cancro de mama".

"Aí chegan as bágoas -di sen poder conter a emoción-, o derrubarme e un silencio absoluto que el respectou". "Deixoume expresar, sacar o que necesitaba nese momento", continúa. Foi tamén cando lle recoñeceu que o dos puntos foi só unha escusa para evitar marcar para sempre o día do seu aniversario con esa noticia.

No fondo, ela sabíao: "De mozo tiven un soño que ía ter cancro de mama", explica. O verán que ela tiña 30 anos estaba na praia co seu marido e notouse un vulto na mama esquerda.

Tiña mastopatía fibroquística e estaba afeita a que nos momentos de ovulación ou coa menstruación as súas mamas cambiasen. "Pero o vulto apareceu repentinamente, non desaparecía e estaba como máis duro".

"Ese momento en que empezas a darlle voltas, se será bo, se será malo, ata que decides ir ao médico, que che explore, que che diga que che vai a facer unha eco ou unha mamografía... Ese proceso é o peor"

"Entón ese soño reapareceu". A xente da súa ao redor aconselláballe non facer caso a esas cousas. Pero ela "tiña moi asumido que ía ser .

Como así foi. "Porque hai que recordar que o cancro de mama ten nome e apelidos e non todos son o mesmo". "Cando che sentan na cadeira e dinche 'Tes cancro de mama', ao mesmo tempo notas como se che cae todo o mundo encima, pero por outro che dis: 'Uf, que descanso'".

Porque para ela o peor de todo é o tempo que pasa desde que se nota algo raro na mama ata o diagnóstico.

"Ese momento en que empezas a darlle voltas, se será bo, se será malo, ata que decides ir ao médico, que che explore, que che diga que che vai a facer unha eco ou unha mamografía... Ese proceso é o peor porque é o que máis tensión causa, o que máis sentimento de tristeza, de medo, de non saber a que pozo vas caer".

"Porque hai que recordar que o cancro de mama ten nome e apelidos e non todos son o mesmo"

Pero "unha vez que o profesional che di: 'Tes cancro de mama', a ansia que temos todo ser humano de vivir dáche forzas para dicir: bo, ¿e agora que teño que facer? ¿Que tratamentos vanme a dar? ¿Vanme a operar? ¿Vanme a dar quimio? ¿Váiseme a caer o pelo? As preocupacións son outras".

Ou así lle pasou a ela: "Cando se me pasou ese pranto esaxerado, ou necesario, ou o que fose, díxenlle: 'veña, xa quero datos, quero saber se ten bo prognóstico, se o pillamos a tempo, se me vas a operar", rememora.

Foi o seu oncólogo o que lle dixo o tipo que tiña. "Porque hai que recordar que o cancro de mama ten nome e apelidos e non todos son o mesmo", subliña. O seu, que "non existía na catalogación de entón", era o que hoxe se chama un luminal A, un tumor hormonal con receptores hormonais positivos intraductal moi inicial.

"Informoume ao 100 % de cal era o meu, o meu prognóstico, en que estadio estaba. Ao ser tan novo díxenlle que se era factible quería conservar a mama, e así foi, aínda que entón case sempre se quitaba", agradece.

"Agora mesmo estou sen ningún tipo de tratamento, sigo coas miñas revisións anuais en oncoloxía e ginecología, que por certo pasei onte e está todo ben"

Para tratalo recibiu quimio neoadyuvante, primeiro con tres ciclos, coa "gran sorte de que funcionou moi ben e co primeiro ciclo o tumor xa desaparecera"; despois operárona, déronlle outros tres ciclos, 34 sesións de radioterapia e 5 anos de terapia hormonal.

"Agora mesmo -prosegue- estou sen ningún tipo de tratamento, sigo coas miñas revisións anuais en oncoloxía e ginecología, que por certo pasei onte e está todo ben".

O tempo ensinoulle a ir xa máis tranquila ás revisións: "Sempre cura as feridas, aínda que non esqueces nunca que pode aparecer en calquera momento. De feito, eu non digo que estou curada. Digamos que a enfermidade non está activa pero, ¿curada? Non sinto curada. ¿Enferma? Tampouco".

"Sinto que estou diagnosticada de cancro de mama e que o meu corpo me está permitindo de momento vivir moi ben, pero iso non quere dicir que un día diga: ata aquí chegaches".

María Luisa está hoxe "de bajón" porque, aínda que o prognóstico deste cancro é moi bo e a taxa de supervivencia supera o 90% a 5 anos, perdeu dúas compañeiras nunha semana

Efectos secundarios sempre quedan, no seu caso dores articulares, de ósos, perda de memoria ou cambras en extremidades.

María Luisa está hoxe "de bajón" porque, aínda que o prognóstico deste cancro é moi bo e a taxa de supervivencia supera o 90% a 5 anos, perdeu dúas compañeiras nunha semana.

Quere aproveitar a entrevista para animar a todas as persoas que estean nesta situación a acudir á asociación de pacientes máis próxima, tamén aos homes -que padecen este tipo de tumores aínda que cunha incidencia menor ao 1 %-, que parece que lles custa máis".

"Por favor, acudide a unha asociación, a máis próxima que teñades. Ides vivir a enfermidade dun xeito distinto. Ninguén vos vai a quitar a dor, pero ides estar acompañadas" por outras persoas que saben o que é.

"O cancro de mama vénnos nun momento no que temos que parar e reconfigurar a nosa mente e o noso corpo e prepararnos para seguir vivindo dun xeito que, en moitas ocasións, é moito mellor"

A presidenta de Rosae lamenta que a covid cargouse por completo a humanización do sistema sanitario". "A pandemia xa está controlada e o resto de patoloxías, neste caso o cancro de mama, queremos o noso espazo sanitario xa. é moi urxente recuperar a normalidade na atención primaria e hospitalaria".

Só existe un día no que a paciente coñece o diagnóstico. "Eu só recibín a noticia o 29 de novembro de 2001 á unha da tarde. Iso non se esquece nunca", sentenza.

Aínda que a partir dese instante a súa vida cambiou por completo, para ela foi a mellor: "Dei importancia ao que de verdade tena. A miña mente estaba noutras cuestións persoais e profesionais que non son as importantes e quizá me fixo centrarme".

"E non son a única. O cancro de mama vénnos nun momento no que temos que parar e reconfigurar a nosa mente e o noso corpo e prepararnos para seguir vivindo dun xeito que, en moitas ocasións, é moito mellor", conclúe. 

Comentarios