"Cando terminei a quimio a xente deixou de chamar, pero eu seguía igual"

María José Ivars, paciente con cancro de mama metastásico, contou este mércores a súa loita contra a enfermidade tras ser diagnosticada da tumor. "Empezou logo da pandemia. Eu tiña unhas cambras e non lle daba maior importancia, supuña que era a regra que me viña a destempo. Ata que a miña parella obrigoume a ir ao médico. Un mes e medio despois fixéronme moitas probas, todo era moi rápido. Cando mo diagnosticaron o 6 de abril pensaba que era unha broma. Non me doía nada esaxerado para dicir que estaba enferma. O primeiro que pensei é que tiña unha reunión, onde estaba a cámara oculta. Foi un shock de súpeto", relata.

Agora, unha vez terminou coa quimioterapia, María José segue en tratamento, que leva unha serie de secuelas. "Tiven que reestruturar a miña vida porque me cambiou en todos os aspectos. Non me recoñezo, non son a mesma que antes", explica.

Todo este labor emocional é o que está a traballar cunha psicóloga da AECC. Ademais, a súa vida laboral viuse moi afectada, tendo que pechar a empresa que tiña antes do diagnóstico do cancro de mama metastásico.

"Todo o meu futuro non é o que tiña previsto. Teño que recomporme e ir pasito a pasito. O meu día a día é complicado, non podo facer plans a unha semana vista. Se un día levántome con forzas quedo con xente, se non non. Cambiou a miña vida en todos os aspectos de presente e futuro. Teño que vivir o día a día", esgrime.

Para Ivars un dos aspectos negativos máis sorprendentes foi tamén a nivel social: "Cando terminei a quimioterapia a xente da miña ao redor empezou a deixar de chamarme e a preguntarme como estaba. Eu pensaba ‘por que a xente deixou de chamarme se eu estou igual'".

A razón, segundo ela, é que o seu aspecto de fraxilidade cambiara: "A nivel visual agora vélleme morena, con pelo, máis forte que antes, con boa actitude... E a xente deixa de terche en conta. Chámanche pero con períodos máis espaciados".

Neste sentido, a responsable de Atención Psicolóxica da AECC, Carmen Yélamos, resaltou que o caso de Ivars é unha situación común: "Quédanos moito por aprender á contorna familiar ou de amigos, que moitas veces non sabe actuar. O feito de ver ao paciente sen pelo ou máis canso xera ás persoas a necesidade de estar máis cerca, pero tendemos a normalizar a situación cando xa ten o pelo curto e fisicamente está mellor. A tendencia a pensar que xa está ben e o paciente non nos necesita probablemente sexa un erro".