A Audiencia Nacional anulou dúas ordes do Ministerio de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente de 2014 e 2016 polas que se concedeu unha prórroga de 60 anos á concesión de ocupación de dominio público ao xornalista Pedro J. Ramírez en relación coa súa piscina en Son Servera, Mallorca.
A sección primeira do Contencioso-Administrativo estima así a demanda presentada polo mesmo particular que recorreu a concesión administrativa outorgada en 2001 a Pedro J. Ramírez para establecer un embarcadoiro, terraza e piscina nunha zona de dominio público marítimo terrestre, que agora terá que desmantelar para que quede "garantido o goce do dominio público".
A Sala establece que no caso de prórrogas de concesións de ocupacións do dominio público debe xustificarse que esas instalacións non poden situarse noutro lugar.
No presente caso, o tribunal entende que non se cumpriu co deber de xustificar razoablemente que non existía outro lugar, nin respecto da piscina, nin da terraza en canto elementos integrantes da concesión. E tampouco no caso do embarcadoiro.
O recorrente engade que o acto administrativo impugnado non se limita a prorrogar a concesión senón que a modifica substancialmente
Ao anular as dúas ordes, a Sala acorda a extinción da concesión administrativa prorrogada, cos efectos legais inherentes a devandita declaración.
Nunha Orde de 15 de abril de 2014 o ministerio acordou a prórroga da concesión e como continuación da anterior, noutra posterior de 29 de xaneiro de 2016 e co novo Regulamento Xeral de Costas en vigor, fixou o prazo de duración da concesión ata o 27 de febreiro de 2074 ( por 60 anos).
Son estas dúas resolucións as que recorre o demandante, argumentando que nin a lexislación vixente nin o interese xeral amparan unha prórroga de 60 anos da concesión.
O recorrente engade que o acto administrativo impugnado non se limita a prorrogar a concesión senón que a modifica substancialmente, eliminando un uso público que era fundamental para admitir unha piscina que non era de necesaria implantación.
A resolución impugnada fundamenta a prórroga na incidencia negativa que a demolición de tales instalacións causaría na harmonía coa contorna no que actualmente se integran
Na súa sentenza, a Sala analiza o artigo 32.1 da Lei de Costas, en relación co artigo 61 do Regulamento Xeral de Costas de 2014 polo que unicamente se pode permitir a ocupación do dominio público marítimo-terrestre para aquelas instalacións que, pola súa natureza, non poden ter outra localización.
Logo de sinalar a doutrina constitucional e o artigo 2 da Lei 2/2013, o tribunal conclúe que en materia de prórrogas de concesións tamén debe xustificarse que as instalacións afectadas non poden situarse noutro lugar.
A resolución impugnada fundamenta a prórroga na incidencia negativa que a demolición (ou transformación) de tales instalacións causaría na harmonía coa contorna no que actualmente se integran.
Con todo, a Sala considera que iso non xustifica a necesidade de ocupación do dominio público polas obras do embarcadoiro, terraza e piscina.
Por iso, dado o carácter excepcional e restritivo co que necesariamente ha de interpretarse toda ocupación de dominio público marítimo terrestre, a Sala estima que hai "razóns de interese público, en cambio, para denegar a prórroga da concesión outorgada pola Administración e acordar o desmantelamento das obras, única forma na que queda garantido o goce do dominio público marítimo terrestre para a súa libre utilización por todas as persoas e para todos os usos comúns e acordes coa natureza de tal demanio invadido, talles como pasear, estar, bañarse, navegar, embarcar e desembarcar, varar, pescar".
