Fai 30 anos o sarrián Antonio Díaz de Freijo, tras regresar das misións en Burundi, puxo en marcha a asociación Karibu en Madrid para axudar aos inmigrantes subsaharianos. Karibu significa benvida na lingua swahili. Iso é o que trata o colectivo, dar unha benvida aos inmigrantes africanos, e cada ano atende a entre "8.000 e 10.000" persoas.
O sacerdote sarrián, quen forma parte da orde de A Mercé, deixou fai ao redor dun ano a dirección de Karibu, pero continúa en primeira liña traballando co colectivo. Él fundou a asociación cando comezaban a chegar os primeiros africanos a Madrid.
"Atopámonos o grave problema da desprotección da inmigración subsahariana, empezan a chegar e non hai ningunha estrutura de apoio e acollida", recorda Díaz de Freijo, quen estes días se atopa de vacacións en Galicia. Aqueles inmigrantes instaláronse en Praza de España, en pleno centro da capital, e nunhas vellas naves de Renfe.
A partir de aí comezaron a axudalos, creando a asociación como tal en 1991 como "
Karibu foi crecendo co paso dos anos e hoxe, cuns 140 voluntarios, dispón dunha sede central, un centro sanitario, un centro de formación, outro de formación e promoción da muller e unha rede de albergues de acollida, tres para menores e outros dous para mulleres "en situación de vulnerabilidade e de necesidade de protección". Na asociación atopáronse con situacións difíciles, como malos tratos a nenos e mulleres, violación e explotación de mulleres...
Segundo explica o sacerdote, desde Karibu dispoñen de distribución de alimentos e roupa e buscan dar unha formación e unha asistencia sanitaria e fórmulas para a legalización das persoas, que "non existan ilegais no noso país".
A asociación atende cada ano a entre 8.000 e 10.000 persoas, ás que dan alimentos, forman ou facilitan atención sanitaria
Tamén promoven dar unha "protección adecuada e necesaria" para os menores non acompañados, "unha das cuestións máis graves da inmigración". Danse casos, lamenta, de menores non recoñecidos como tal polo Estado por non ter documentación e despois hai menores que cando cumpren os 18 anos "saen da protección".
A asociación non quere perder a liberdade por obter financiamento. "Preferimos gardar a nosa liberdade para acoller e axudar a non importa quen, teña papeis ou non, axudamos a todos", afirma. Especialmente apoian aos que non teñen documentación porque aos que dispoñen dela cre que debe atendelos a administración.
Sobre a inmigración, o sarrián pregúntase que queren España e Europa. Se unha inmigración "que poida vivir en condicións legais e loitando, como os españois, por ter un título e un traballo" ou unha "explotada, escondida e ilegal".
Díaz de Freijo considera que Europa ten que contar coa inmigración. "Un dos mellores servizos que podemos facer á nosa sociedade non é só que a eses inmigrantes formémolos e axudemos para que teñan unha vida digna, senón que a nosa sociedade asuma a realidade da inmigración como unha realidade necesaria para o noso propio desenvolvemento", sinala este sarrián que se ordenou sacerdote na vila en 1974. Xa en 1975 foise a Burundi, onde permaneceu durante trece anos, ata que, do mesmo xeito que outros misioneiros, foi expulsado.
En África os mercedarios fixéronse cargo dun campo de refuxiados con 30.000 "tutsis" que fuxiran do veciño país de Ruanda e refuxiáronse en Burundi. Alí crearon unha escola, dotaron o lugar de auga e electricidade, e puxeron en marcha unha parroquia, entre outras medidas. Tamén facilitaban atención sanitaria, pois se trata dunha zona de malaria. "Aquí coñecemos agora a pandemia, pero alí é unha pandemia continua", asegura.
Os mercedarios tiñan catro misións, pero aos poucos foron sacados do país, sendo Díaz de Freijo o último expulsado, rememora. Outros compañeiros regresaron a África, pero el continuou e continúa en España dándolles a benvida aos inmigrantes e tratando de facerlles un pouco máis fácil a integración e a vida.
