Dúas historias cheas de vida

Iván Quiñoá e Ariadna Segalà, de Sarria, superaron un cancro sendo uns adolescentes, unha experiencia que lles ensinou a valorar «as cousas pequenas» e que os leva a colaborar con asociacións que loitan contra esta enfermidade

Ariadna Segalà e Iván Quiñoá (segunda y tercero por la izquierda, respectivamente), durante la celebración de la jornada benéfica en la sociedad La Unión. PORTO
photo_camera Ariadna Segalà e Iván Quiñoá (segunda e terceiro pola esquerda, respectivamente), durante a celebración da xornada benéfica na sociedade A Unión. PORTO

SUFRIRON UN cancro sendo uns adolescentes, enfermidade que levou a Ariadna Segalà e Iván Quiñoá, ambos de Sarria, a empezar a valorar saír á rúa ou «estar libres». Hai anos que superaron esta doenza e agora colaboran con diversas entidades que loitan contra o cancro.

A Ariadna Segalà foille detectada unha leucemia linfoblástica aguda con 18 anos, cando empezou a estudar na universidade. Levaba dous meses sentíndose «moi cansada, con moratóns nas pernas, sen apetito...», o que levou a que lle realizasen unha analítica e descubrísenlle a enfermidade, explica. Supuxo «un shock». «Dixéronmo nun box do hospital. Así, sen anestesia. Sabía que non estaba todo ben, pero non me imaxinaba iso», afirma a moza, quen entón vivía en Barcelona. A través da páxina web da fundación Josep Carreiras coñeceu casos de enfermos e expacientes.

Tras realizarse varias probas confirmaron o diagnóstico e estivo máis de dous anos en tratamento, dos que dez meses foron de quimioterapia «sen saír practicamente do hospital». Nos descansos da quimio viaxaba a Sarria, onde vive a súa avoa, «para desconectar do tema do hospital e a enfermidade», conta Ariadna Segalà, quen superou a doenza hai nove anos.

A leucemia «foi un proceso moi duro, é cando dásche conta de quen tes ao teu lado». Leva a que «valores as cousas pequenas, ir tomar algo a un bar, durmir na túa casa, saír cos amigos ou estar libre, non hospital tes a vía posta». «Valoras as cousas simples», como ter o gusto da comida, que coa quimio pérdese, engade.

Tras vencer á leucemia trasladouse a vivir a Sarria para estudar un máster na universidade de Lugo e tivo unha filla.

Iván Quiñoá, pola súa banda, sufriu con 16 anos un sarcoma de Ewing, que se atopaba «moi avanzado». Afirma que o seu cancro foi «unha lotería», pois hai un 1% de probabilidades de sufrir o sarcoma que padeceu. Estivo preto de dous anos en tratamento nun hospital madrileño e outro da Coruña.

Coincide coa súa veciña en asegurar que coa enfermidade «empezas a valorar as pequenas cousas, que che dea ou aire na cara». «O hospital era como estar nunha cárcere. Desconectarse é unha sensación de liberdade incrible», indica o sarrián.

Fai máis de dúas décadas superou o cancro e hai tres meses tivo que someterse por unha enfermidade xenética a un transplante de ril, que lle doou a súa irmá.

Quiñoá conta a súa historia no libro ¡Quiero vivir! Un enfermo vital e cos fondos reunidos colabora con proxectos «persoais e de asociacións». Entre os persoais figura un campamento infantil que levou a cabo recentemente en Ortigueira para nenos con cancro. Ademais, axuda a todos os colectivos que llo solicitan.

Propón que as asociacións colaboren entre elas, tanto en proxectos ou eventos para recadar fondos como á hora de utilizar materiais. «Gustaríame que colaborasen entre elas, que non se illaran. Son moi individuais, incluso vexo rivalidade. É marabilloso que teñan vos seus obxectivos, pero que cooperen», insiste Quiñoá, quen tamén reclama que a xente colabore. «Non están axudando os enfermos, están axudándose a eles. Dúas de cada tres persoas van ter cancro e máis de 100.000 persoas morren ao ano por esta enfermidade», insiste.

Tamén colabora con entidades Ariadna Segalà, no seu caso coa fundación Carreras. «Sempre que se poida facer algún acto solidario hai que axudar», asegura.

Comentarios