A outra vida das árbores

Aos seus 89 anos, Manuel Arias Olmo dá unha segunda vida aos restos de carballos ou castiñeiros que atopa nos seus paseos polo Incio. Estes acaban convertidos en reloxos. As súas formas son un capricho da natureza, o que fai deles pezas "únicas"
Manuel Arias, con algunas de sus piezas en su hogar de Foilebar. PORTO
photo_camera Manuel Arias, con algunhas das súas pezas no seu fogar de Foilebar. PORTO

PASEANDO POLO campo Manuel Arias Olmo atopou a súa afección e inspiración. Aos seus 89 anos (cumpre 90 nuns días), crea reloxos, entre outras pezas, con restos de árbores que, grazas a este veciño de Lama Redonda, na parroquia de Foilebar (O Incio), teñen outra existencia.

Unha boa parte da súa vida estivo ligada ao mundo da madeira e continúa así tras a súa xubilación. Todo comezou hai máis de doce anos, cando un día foi recoller castañas. "Vin os restos dunha árbore e dixen que de aí se facía un reloxo", recorda. Desta forma empezou a montar os primeiros reloxos -as súas principais obras-, pero tamén algunha percha, espellos, cinceiros ou mesas.

Son pezas "únicas", pois nunca se atopan dous anacos de madeira idénticos. "Pódense facer 50 portas iguais, pero un reloxo é único. Nunca hai outro igual e chaman moito a atención", conta o octoxenario. Traballa principalmente con carballo e castaño, "os máis bonitos e do que hai máis aquí". Para el, "onde hai a madeira máis vella é o máis bonito, canto máis feos son os restos máis bonitas serán despois as pezas".

As formas que lles dá a natureza son caprichosas. Non hai máis que ver un resto que acabou convertido en cinceiro, o cal parece estar envolvido por unha serpe. Recorda tamén un reloxo con forma de xabaril e outro que parece ter un can. "Teñen a forma que ten o madeiro, eu non lles fago a forma. Son formas que me gustan", apunta o octoxenario, quen conserva con agarimo estas pezas especiais.

Atoparse estes restos de árbores é "unha casualidade, onde menos o penses hai unha, é a natureza a que fai esas cousas". Nunca sae exclusivamente a buscalas. áchaas cando, por exemplo, vai de caza ou pasear. "Sempre que vexo un madeiro que me gusta lévoo para a casa", engade este inciense.

Para el crear reloxos é unha "distracción", polo que algúns días pode dedicarlle dúas horas e outros nada. "Paso máis de gana facendo isto que botando a partida no bar", di entre risas.

Dar vida a unha destas pezas leva o seu tempo e a idade non é un impedimento. O primeiro paso é "cocelas unhas dúas horas para quitarlle a casca". Tras deixalas secas, retíralles con paciencia a casca, prepáraas e verniza. A esfera do reloxo é elaborada con pedra, na que debuxa os números e instala o mecanismo. Os de pequeno tamaño acábaos "enseguida", pero os de maiores dimensións poden levarlle "dous días". Agora mesmo atópase preparando un reloxo de campá, no que leva investido horas e aos poucos dálle vida.

Unha parte dos seus traballos pódense ver ano tras ano na Feira de Artesanía e Etnografía do Incio, na que participa desde a súa primeira edición. É a "única" á que asiste para expor as súas obras, aínda que "me teñen chamado doutras e non vou".

O octoxenario realizou xa decenas e decenas de traballos, as cales acaban en mans de familiares e amigos. Asegura que algunhas non as dá por ser especiais, pois son "recordos" que quedarán para os seus descendentes. Uns recordos únicos nos que Manuel Arias deixa gravada a súa pegada.

Comentarios