LUGO. Pasaron unha boa parte da súa infancia nun internado e, en moitos casos, lonxe dos seus pais e da súa casa. Con todo, moitos deles gardan un recordo feliz da súa estancia no internado rexentado polas Irmás Mercedarias da Caridade en Chantada, máis coñecido naqueles tempos -finais dos 60 e principios dos 70- como a Escola Fogar.
Case medio século despois, varios destes nenos e nenas volveranse a ver o próximo día 22, nunha comida que se celebrará, a partir das dúas e media, no mesón A Veiga, en Chantada. Moitos sairán desde Lugo, para o que xa teñen autobús concertado.
Teresa Carballido foi unha das nenas que vivía no internado. No seu caso, estivo alí desde primeiro de EGB ata COU.
Moitos dos nenos eran da Fonsagrada, de aldeas de lonxe da escola. Por iso, os seus pais decidiron envialos a Chantada
«Aquilo era como unha pensión, só iamos comer e a durmir. Estudabamos no colexio público de Chantada e pasabamos alí todo o ano, desde setembro ata xuño. Só iamos a casa en nadal, entroidos, Semana Santa e no verán», afirma Teresa, que chegou a Chantada procedente de Piñeira, unha aldea da Fonsagrada.
Moitos dos nenos que vivían no internado de Chantada procedían da Fonsagrada e de Castroverde. Recaían alí porque, entón, aínda non había transporte e ir á escola supuña un percorrido, nalgúns casos, de 2 quilómetros diarios por camiños intransitables.
«De Piñeira, houbo anos que viñeron dez ou doce nenos a Chantada. Pero aínda eran máis os nenos que viñan doutra parroquia, de Carballido, que chegaron a ser vinte. Nós fomos para alí porque había unha mestra de Chantada que estaba destinada na Fonsagrada e foi a que nos informou, pero tamén había na internado xente de Taboada, da mesma Chantada, Ourense, Monterroso ou Pas, por pór un exemplo», conta.
Teresa pasou doce anos na Escola Fogar, cuxa estancia era gratuíta. «Só tiñamos que pagar o material escolar, pero nada»máis , detalla.
Mary-Fe Abuide viviu menos tempo que Teresa no internado: só dous anos. Con ela, estaban as súas dúas irmás, que estiveron tres anos e un ano. As tres nenas eran de Castroverde e recaeron na Escola Fogar de Chantada porque os seus pais marcharon á emigración.
«A verdade é que non sufrín para nada esta separación. Naquela época, non era consciente da separación dos meus pais e os meus recordos son todos positivos. Sentíame alí como en casa. Seguiamos unha rutina pero non eran unhas monxas moi estritas. Eran novos, terían uns 20 anos e xogaban connosco ao brilé. Os fins de semana dábannos 5 pesetas para comprar chuches e pipas e os domingos iamos a un bar onde había máquinas recreativas. ás veces, tamén nos levaban as monxas de paseo», afirma Mary-Fe.
As nenas estaban divididas en dous grupos: as maiores e as pequenas. No grupo das maiores había dezaseis camas distribuídas en literas. Tamén había outras dúas habitacións para nenos.
«Éramos cento e pico. Só viamos a televisión os sábados ou cando facía mal tempo. Xogabamos, estudabamos e tamén axudabamos a recoller a mesa ou na lavandería o fin de semana, que era cando se lavaba a roupa. Sor Margarita axudábanos nas horas de estudo. A verdade é que eran unhas monxas moi progresistas e contábannos moitas cousas da vida», recorda.
Noutros casos, a estancia na Escola Fogar deu pé a unha futura relación de parella. Iso ocorreulles a Elena Ferreiro e Gustavo Fernández. Ambos se coñeceron no internado pero non se fixeron noivos ata que el veu do mili. Agora levan xa anos casados.
«Faciamos moitas trastadas. Escapabámonos para ir a festas ou saír a Chantada a comprar algo. As monxas, como castigo, levantábannos moi cedo, ás sete e media, para ir a misa; obrigábannos a estar no patio ata o almorzo ou tamén nos impuñan máis horas de estudo. Eu estiven catro anos. O meu marido, cinco. Os dous temos grandes recordos», apunta Elena.
