A desaparición de Sonia Iglesias tivo máis sombras que luces desde aquel fatídico 18 de agosto de 2010 no que non acudiu á cita que tiña coa súa irmá Maricarmen ás 13.00 horas, 30 minutos antes do momento no que debía incorporarse ao seu posto de traballo na planta superior de Massimo Dutti. Os rumores acerca do seu paradoiro disparáronse desde un primeiro momento e, aínda que as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado sempre creron (e continúan no mesmo convencemento pese ao arquivo provisional das actuacións) que acodes do círculo íntimo da dependenta debían estar detrás do sucedido, cada veciño de Pontevedra tiña a súa propia idea do que podía ocorrer.
As liñas de investigación abertas foron moitas, pero de todas elas só dúas prosperaron con certos argumentos, polo menos indiciarios: o crime pasional e o axuste de contas.
A imputación de Julio Araújo, excompañero sentimental da desaparecida e co que Sonia rompera semanas antes do sucedido, chegou moito máis tarde do desexado. Case dous anos logo dos feitos e con todos os ollos de Pontevedra postos sobre el case desde o principio, as autoridades xudiciais decidiron chamarlle a declarar en calidade de investigado sobre a hipótese dun crime pasional. Araújo e Sonia acordaran unha separación formal que se ía a producir poucos días logo da desaparición da moza; coñecía, ademais, que Sonia mantiña desde facía algún tempo unha relación sentimental cunha terceira persoa, coa que tiña plans en común; os seus testemuños en sede policial, primeiro, e xudicial, despois, resultaron contraditorios, e foi a última persoa, ademais do zapateiro Vila, en ver á dependenta con vida. Todo iso unido a unha chamada que repetiu no seu teléfono o día dos feitos nas inmediacións de Monte Castrove, "un lugar ideal para facer desaparecer un corpo", segundo dixeron os investigadores, e á existencia dun informe psicolóxico que apuntaría cara á súa autoría, foi o sustento dunha imputación que se mantivo vixente ata a semana pasada pero que non se traduciu en ningún avance procesual.
Os argumentos eran débiles, pois o investigado tiña coartada ás 11.40 (unha testemuña dixo haberlle visto nun bar) e non deixou de acudir á chamada dos compañeiros de traballo da desaparecida cando lle informaron de que non acudira ao seu posto de traballo. As cámaras de seguridade de entidades bancarias, Tráfico, Policía Local e Garda Civil tampouco captaron ningún movemento estraño, polo que ningún dato obxectivo apuntaba a que Araújo ou algunha outra persoa cometese un secuestro aquela mañá nas rúas de Pontevedra.
O SEU FILLASTRO. Os investigadores da Unidade de Delincuencia Especializada e Violenta da Comisaría Provincial e tamén os integrantes da Brigada de Homicidios e Desaparecidos con sede en Madrid manifestaron no seu momento en certos círculos unha segunda vía que, tras ser analizada (con interrogatorios aos implicados incluídos), tampouco chegou a bo porto: a posibilidade dunha morte por un axuste de contas por un asunto de narcotráfico.
Sonia Iglesias mantivo no seu momento unha relación moi próxima con Julio Araújo junior, fillo do seu excompañero sentimental produto dunha relación anterior, vinculado en varias ocasións con asuntos de tráfico de drogas de diferente entidade.
Fontes fiables explicaron no seu día a este xornal que a dependenta de Massimo Dutti chegou a visitar a un fillo da súa exparella nun centro penal de Marrocos (algún outro membro da familia Araújo tivo problemas coa Xustiza) e corroboraron que mantiña con eles unha excelente relación.
QUEDOU EN NADA. Con todo, ningunha das liñas de investigación relacionadas dun ou outro modo co apelido Araújo chegaron a ningún sitio, polo menos polo momento. A Policía e o fiscal xefe da Audiencia, Juan Carlos Aladro, manteñen desde hai meses que a exparella de Sonia Iglesias sabe máis do que conta acerca da desaparición, e teñen o convencemento de que non é só el, senón que son máis acodes as que manexan datos acerca do que ocorreu coa dependenta.
"Un crime de tal perfección non puido ser cometido por un só home", sostén Aladro.
Catro anos e medio despois, Pontevedra aínda se frega os ollos ante o sucedido: unha veciña moi coñecida desapareceu da face da terra coma se se desvanecera, sen deixar rastro algún. Ninguén sabe nada. Ou iso lle dixeron aos investigadores. "Ás veces, estes casos retómanse con máis forza", advirte o comisario".
