JOSÉ GONZÁLEZ soñaba con ser mecánico. O seu pai tiña unha vella camioneta, «un traste vello que paraba seguido» e que había que arranxar unha e outra vez. A ilusión daquel neno de Bretoña víase cumprida cun curso de mecánica na Coruña aos 17 anos. «Ou meu futuro tíñao enfocado», recorda este emprendedor pastoricense, que foi capaz de ir superando os diversos obstáculos que lle apartaban da consecución dos seus obxectivos ata materializar Fitoplás, un produto e unha empresa que son tamén un exemplo de constante superación.
«É un plástico que rompe como se fose papel, que ten carga estática e pégase á superficie», explica José. Fácil, verdade? Pois ninguén pensara niso ata que el ideouno, e despois deu todos os pasos necesarios para converter ese proxecto nunha realidade hai xa máis de 20 anos.
O seu futuro na mecánica veríase truncado con só 19 anos, explotoulle unha motosierra e as secuelas foron graves. Pechábaselle unha porta, pero non se rendeu: «Daquela non quixen saber nada do dá mecánica, pensei que tinga que enfocar a vida por outro lado e busquei algo non que non houbese pezas en movemento». Regresou á Coruña coa idea de matricularse nun curso de electricidade, pero, por casualidade ou por destino, xa non había prazas, así que acabou formándose como pintor.
«Dérannos unha cinta, un rolo de papel e un xornal para tapar e eu pensei, por que non virá todo xunto?» Non lle deu máis importancia e pasouse a seguinte década traballando no sector, «vernizando sobre todo». «Era tóxico, cansado e logo de dez anos xa estaba saturado, entón acordeime dás clases e dá posibilidade de xuntar todo ou material e empecei a facer probas para min», recorda.
Cando tivo un primeiro prototipo visitou unha tenda de pintura para ver se a súa idea podería ser útil e, ao comprobar que era así, «xa ou tomei en serio». Aos 30 anos, viaxou a Barcelona para intentar comercializalo e descubriu que tiña gran aceptación, así que montou a súa pequena oficina en Seselle, a súa aldea natal de Bretoña. «Ou produto non existía e as máquinas tampouco, así que fomos facéndoas, volvín á mecánica, que deixara de lado polo trauma», explica.
«Valeume ou que sabía de mecánica e valeume ou traballo de pintor, porque se non tivera feito as dúas cousas non obtería este resultado», di José, coma se todas as pezas dun puzzle fosen encaixando. Aínda que aínda quedaban escollos por superar. Tiña que rexistrar o seu patente, pero non sabía como facelo. «Busquei nas páxinas amarelas onde estaba a oficina de patentes e atopei a de Madrid». E a Madrid foise, «para saber ou que había que facer». O seu periplo madrileño daría para un libro, xa que inclúe un recurso desde Barcelona, un roubo no metro, a axuda dun xuíz... «A vida é un cúmulo de circunstancias e hai que estar agradecido do que che pasa», resume José, que logrou patentar a súa idea plantándolle cara a todos os inconvenientes.
Da minihabitación na que facían os pedidos por un ventanuco pasou a unha casa que había enfronte e logo ao polígono da Pastoriza, onde segue hoxe. Ten seis empregados, que traballan a quendas de mañá, tarde e noite, de luns a venres ao mediodía, «porque as máquinas para facer ou plástico non pódense apagar».
«Aquí facémolo todo, repartimos por toda España e un 10% dá produción vai ao estranxeiro». A súa materia prima é o polietileno -cómprallo en bolitas que son como grans de arroz a multinacionais petroquímicas-, e con el fabrican sete formatos de rolo, dos 0,34 aos catro metros de ancho, con longos de 22 e 25 metros. O custo cífrase a partir dun euro por rolo, e a produción sitúase ao redor dos 1,6 millóns de rolos anuais, que se comercializan baixo unha vintena de marcas diferentes, pero cun fin único, cubrir calquera superficie e protexela das manchas ao pintar.
«Conseguir que ou plástico rompe coma ou papel, pero que ao mesmo tempo fose resistente deu moito traballo, foi case traumático», di quen se pasou horas, días, semanas, meses e anos traballando no seu taller para deseñar e fabricar cada unha das máquinas da súa empresa. E fíxoo «porque había ilusión, e a ilusión move montañas». Primeiro ideou unha soa para todos os tamaños de produción, pero logo creou unha por medida, para facilitar o labor. «Funciona coma unha máquina de facer vos chourizos, pero con calor, ten que estar a 200 graos, ata que estenden as láminas, que pasan por outra máquina para facer vos rolos», resume.
«As persoas que temos éxito realmente temos unha carencia de algo, é un éxito entre comiñas, porque cobre un baleiro, unha necesidade», reflexiona José, que tras anos de obsesionarse co traballo, aos seus 54 primaveras aprendeu, coa axuda dun terapeuta de Valencia, a relaxarse «e a desfrutar dá vida tal e como vén, a deixar que as cousas sucedan».
Quizais por iso non lle custa ser xeneroso cos seus amigos. Cedeulle ao CD Lugo un baixo na céntrica Rúa dá Raíña para que abrise a súa tenda de merchandising e tamén lles prestou outro a uns mozos emprendedores na Coruña para que puidesen iniciar o seu negocio «sen cargas». «Creo que ou que un ten é porque llo regalou a vida e hai que devolvelo». Pouco máis se pode dicir.
