Lugo ten superávit de chan industrial. Dos 40 parques empresariais que salpican a provincia, só tres, os de Becerreá, Xove e Begonte, están ao cento por cento, con todas as súas parcelas vendidas e con actividade real nas mesmas. En contraposición, outros dous recintos, os de Paradela e Ourol, son un deserto con viarios e farois, pero sen empresas, mentres que en Mondoñedo vaise a instalar en breve o primeiro negocio, o mesmo número que hai nos parques de Taboada, Portomarín e Castroverde.
Á marxe destas situacións extremas, nos restantes polígonos da provincia sobra chan industrial, cun índice de actividade real, é dicir, de naves con negocios en marcha, que non ocupan nin o 50% do terreo industrial. Os moitos millóns investidos na urbanización destes espazos durante décadas xeraron moi poucos beneficios na maioría dos casos. No polígono de Baleira, por exemplo, investíronse máis de 150.000 euros na urbanización de máis de 45.000 metros cadrados, nos que só se construíron dúas naves, mentres que en Taboada, o investimento, superior aos 300.000 euros, só fomentou a instalación dunha empresa.
Curiosamente, nalgúns parques empresariais prodúcese a situación de que se vendeu unha elevada porcentaxe das parcelas, en moitos casos o cento por cento, pero a ocupación real é considerablemente inferior. Esta circunstancia prodúcese tanto pola crise económica, que deixou no aire moitos proxectos de negocios, como pola simple especulación de particulares, que adquiriron as parcelas nun primeiro momento e, agora, ante a demanda de chan, fixaron uns prezos moi elevados.
Curiosamente, nalgúns parques empresariais prodúcese a situación de que se vendeu unha elevada porcentaxe das parcelas, en moitos casos o cento por cento, pero a ocupación real é considerablemente inferior.
Esta situación mantívose na capital da provincia durante anos, no polígono do Ceao, onde parcelas ou naves desocupadas alcanzaban elevados prezos de compra ou aluguer debido á gran demanda, ata que se construíu
o parque das Gándaras, hoxe en día, curiosamente, un auténtico deserto con só seis naves con negocios en marcha nas preto de 90 parcelas urbanizadas pola Xunta cun investimento de case 40 millóns de euros nunha primeira fase.
UBICACIÓN. O éxito ou o fracaso dos parques empresariais está relacionado coa súa localización xeográfica.
Neste sentido, salvo algunhas excepcións, os recintos
da zona da Mariña, moitos dos cales naceron para acoller as empresas que fornecen a Alcoa, rexistran unha elevada porcentaxe de actividade.
A mesma situación prodúcese nos que se atopan situados na comarca da capital. Neste caso, ademais da proximidade con Lugo e toda a actividade económica que se xera na cidade, hai un aspecto de máxima importancia e é que os parques están contectados coas grandes vías de transporte por estradas, como é o caso de Outeiro de Rei, Rábade e O Corgo, que creceron coa A-6.
Un exemplo de que as comunicacións son primordiais para que un recinto empresarial funcione é o de Palas de Rei, onde os negocios acudiron nos últimos anos, atraídos pola súa proximidade ao centro de Galicia, aspecto esencial para empresas distribuidoras, e polas vantaxes que achegará a autovía Lugo-Santiago, actualmente en construción e que está previsto rematar en tres anos.
ÉPOCA DE BONANZA. Para explicar a cantidade de chan industrial do que non se obtén ningún rendemento hai que remontarse aos anos noventa do pasado século e aos primeiros do actual, ata que estalou a crise económica. Durante case dúas décadas, as administracións públicas envorcáronse en dar facilidades ás empresas que nacían facilitando un lugar no que instalarse.
A Xunta chegou a ter dúas entidades destinadas, entre outras cousas, a xerar chan industrial, Xestur e o IGVS; a Deputación de Lugo creou Suplusa, os concellos compraron terreos e ata houbo iniciativas privadas, con comunidades de veciños doando leiras, que despois desenvolverían as administracións. Esta situación produciuse en Ourol, cuxo polígono que comezou a funcionar en plena crise, no ano 2010, e de cuxos 18.370 metros cadrados só foron vendidas dúas parcelas e ocupada unha, por unha empresa de reciclaxe de electrodomésticos, que se atopa pechada.
Esta aloucada carreira por crear parques empresariais, moitas veces realizada sen ter en conta a demanda real, xerou miles de metros cadrados en pequenos municipios agrícolas, que carecían de industria, polo que non se creou riqueza algunha, e polo que, actualmente, carecen de uso efectivo.
Esta aloucada carreira por crear parques empresariais, moitas veces realizada sen ter en conta a demanda real, xerou miles de metros cadrados en pequenos municipios agrícolas, que carecían de industria, polo que non se creou riqueza algunha.
A crise económica cambiou a situación, pero non foi de forma radical, porque na provincia de Lugo seguíronse construíndo parques empresariais ata o ano 2010. Entre a redución da demanda por parte dos emprendedores e os prezos que alcanzaran as parcelas, a venda de chan industrial estivo practicamente paralizada nos últimos anos ata que as administracións puxeron en marcha programas para fomentar a creación de novos negocios e, ao mesmo tempo, desfacerse do stock de chan.
A Xunta ofrece actualmente grandes descontos, que nalgúns casos alcanzan o 50%, e facilidades de pago a longo prazo. Pola súa banda, a Deputación, ten en marcha un plan pioneiro en España, que inclúe axuda financeira para a adquisición da parcela (o prezo por metro cadrado é de 30 euros) e a construción da nave. Ata o momento, só unha empresa se acolleu a este programa en Castroverde.
CAMBIO DE FILOSOFÍA. O novo panorama económico cambiou tamén a filosofía á hora de xerar chan industrial , que agora se fará con demanda previa. Neste sentido, Suplusa optou por crear pequenos espazos nos 31 concellos da provincia que aínda non os teñen, pero sempre que haxa solicitudes.
O emprendedor haberá de dirixirse ao seu concello e este a Suplusa para estudar se xa existe chan industrial establecido no PXOM ou hai que crealo. A Deputación ocuparíase dos trámites para facilitar a parcela ao demandante e da urbanización do espazo exclusivamente necesario, evitando así recintos industriais desertos.
