(Álvaro Fernández, mestre de escola. Dignidade, esforzo, bonhomía, galeguidade, enxeño, discreción, coraxe, amizade... In memoriam)
POLO mes de maio do ano 1961 foramos, tres amigos, de Lugo a Tui, realizando o que daquela podiamos considerar como unha viaxe de certa relevancia, en especial se temos en conta que a fixeramos en tren, para visitar ao irmán dun deles alí destinado nunha oficina bancaria e que nos ofrecera pousada na súa casa para durmir -no chao, claro- e mesmo para compartir algo de café e algunhas galletas. Non estou moi seguro, pero creo que el tamén debeu interceder nun e outro lado da raia para que, ao día seguinte da nosa chegada, os gardas fronteirizos -de aduana e de alfândega- nos permitisen pasar a ponte camiñando sen necesidade de pasaporte -que non tiñamos- nin outro ningún documento. Xa en Valença dedicámonos a pasear levados da curiosidade e sen moito rumbo até que un rapaz, que debeu fixarse no escaso interese que demostrabamos polos envases de café que en todos os comercios se ofrecían, veunos falar e, coa amabilidade que tan propia é das xentes portuguesas, converteuse sen máis nun magnífico cicerone co que puidemos coñecer todo canto de interese tiña o lugar. Falaba un moi correcto español e, pola espontaneidade e fluidez coas que respondeu ás preguntas de dúas turistas que nos abordaran, tamén se manexaba en inglés con envexable soltura.
Era, díxonos mentres nos acompañaba de volta á fronteira, estudante de dereito en Porto e, ao nos despedir, intercambiamos enderezos, agradecémoslle as súas atencións e algún de nós comentou que para o mércores seguinte, día 31, íase xogar a final da Copa de Europa de fútbol entre o Barcelona e o Benfica. E foi daquela cando saíu o aquel de ridícula prepotencia que adoitabamos amosar ao nos referir aos portugueses -que estaba en proporción directa á non menos ridícula subordinación e servilismo cos que nos comportabamos diante de calquera outro europeo: «Kubala, Suárez, Kocsis... e o Benfica, quen é?». Rui -ese era o seu nome e desexo que aínda o sexa- sorría abertamente e máis nada. A final gañárona 3-2 os lisboetas e eu escribinlle unha carta felicitándoo. Contestou dicindo que en realidade o equipo das súas simpatías era o Porto.
Ao ano seguinte a final desa competición xogouna outra vez o Benfica, pero desta volta contra o Real Madrid e eu aproveitei unha das cartas que periodicamente nos cruzabamos para lembrarlle a Rui que no equipo da capital de España xogaban Puskas, DiStefano, Gento... E volveu gañar o Benfica por 5 a 3, e o meu correspondente portugués faloume daquel enxeñoso dito: «O Benfica é a melhor equipa do mundo... e uma das melhores de Portugal», e fixo por convencerme de que España lle debía estar agradecida ao club lisboeta: «O ano pasado desgustaron aos seareiros do Barça e aledaron aos do Real e agora quen se contentaron foron os do Barcelona e os que se aborreceron foron os do Madrid... Xa vés, hoxe aí todos iguais.»
E nestes días atrás volvérono facer o Chelsea e mais o Bayern e, ademais do que Rui teorizaba, libraron a un país no que milleiros de persoas precisan de recorrer á caridade para sobrevivir da dilapidación de centos de miles de euros en viaxes a Munich, entradas ao estadio e xerras de cervexa... Ben mirado, cincuenta anos non é tanto...
