As probas e testemuños que se acumulan no sumario do caso Pokemon reflicten a un Francisco Fernández Liñares que transcendía o concepto de corrupción ao uso, para caer directamente na rapiña. E é que o mesmo lle valían os cobros en metálico que calquera outra prebenda que puidese aproveitar, desde usar as brigadas municipais para traballar as súas leiras ata pór aos seus pedáneos de confianza na zona rural de Lugo a criarlle porcos e facerlle despois a matanza e os chourizos.
Neste sentido, é especialmente relevante o testemuño dunha testemuña, por tres motivos: porque acode a declarar de forma voluntaria, porque documenta as súas palabras e porque fala en todo momento das súas experiencias directas, non de rumores ou do que outros contan, senón do que el viviu xunto a Liñares e os homes de confianza que o entón concelleiro da zona rural utilizaba para manter baixo control político as parroquias e, á vez, esquilmalas.
A única vez que se negou a declarar
Esta testemuña denuncia as irregularidades no xulgado en novembro de 2012. Un mes despois, Liñares é chamado de novo a declarar pola xuíza Pilar de Lara, para un interrogatorio centrado en exclusiva nestas cuestións.
Con todo, o mesmo Liñares que ata entón non tivera problemas para falar horas e horas autoinculpándose de todo un catálogo de delitos, nesta ocasión decide por primeira vez acollerse ao seu dereito de manter silencio.
