Un ano que se transformou nun cuarto de século en España

Falece Beto, lenda do fútbol sala pontevedrés

Beto, ex xogador do Rías Baixas, Cefire Burela ou Valencia, entre outros, loitaba contra un cancro linfático desde 2014 ► Tiña 46 anos e así describía a súa loita en 2015: "Non podo morrer. Débolle un partido ao meu fillo"
Beto abre los brazos en su regreso al pabellón del CGTD
photo_camera Beto abre los brazos en su regreso al pabellón del CGTD

José Roberto Camilo Lima, coñecido nos ámbitos deportivos como Beto, faleceu este mércores a causa do cancro contra o que levaba loitando tres anos. O ex xogador do Rías Baixas, Valencia, Cefire Burela, Avilés, Burgos ou Noia tiña 46 anos e vivía na Estrada. Foi un pioneiro do fútbol sala pontevedrés e todo un ilustre dunha Liga Nacional de Fútbol sala que botaba a andar nos noventa.

A súa batalla contra o cancro comezou o 25 de xullo de 2014. Ese día fora a Santiago de Compostela para cear, pero decidiu acudir a urxencias porque as dores de garganta que padecía desde hai tempo intensificáronse. Cando entrou pola porta do Clínico nunca pensou que a súa vida cambiaría.

Nunha reportaxe publicada por Diario de Pontevedra en decembro de 2015, o xornalista David Acevedo contaba así a súa historia e a loita que por entón mantiña o xogador brasileiro:

"Levaba un par de anos que me rascaba moito a garganta, pero ía ao médico, dábanme un medicamento e estaba ben tres meses. Ía e volvía á consulta de xeito constante ata ese día. Non me poderei esquecer na vida", explica con moita seguridade un xogador que marcou unha época nas filas do Rías Baixas (desde 1991 ata 1996). "Decidín pasar polo médico coa sorte de que estaba unha otorrino de garda que fixo que me vise o seu xefe".

Aquel médico puxo nome á doenza que padecía. Sufría un linfoma periférico de tipo tres (cancro no sistema linfático). Foi un golpe moi duro. "O médico deixoume claro que tiña un tumor. Díxomo directo. Así de cru! Quedei absolutamente flipado. Acabóuseme o mundo. Non sabes que facer".

Beto exhibe unha gran fortaleza e moitas ganas de vivir, pero recoñece que ao principio todo se derruba. "O primeiro que pensas é que che queda pouco e non sabes como actuar. Eu polo menos quedeime de pedra. Chorei un intre longo, pero tiven sorte de que a persoa que estaba ao meu lado díxome que nisto estabamos xuntos e que iamos gañar este partido".

"Estou a xogar para gañar, pero sempre hai dúbidas porque sei que podo perder. Teño ganas de facer unha vida normal", dicía Beto en 2015

Na conversación aparece o nome dunha persoa clave na súa vida. A súa parella por aquel entón, Dolores, a pesar de que a súa relación sentimental terminou, brindoulle o seu apoio total, á vez que Beto demostra a devoción que sente por ela. "Foi a persoa máis importante e ségueo sendo. O seu apoio é impagable. Foi máis importante que a miña propia familia, porque ela é a que me coida, a que me anima, a que está pendente de min. Está aí aínda que xa non sexamos parella. É unha amiga de verdade".

Hai unha frase súa que delata a súa paixón por Dolores: "Sen ela pasaríao moito peor do que o estou pasando, porque mo facilita todo".

Beto é optimista por natureza e ás poucas semanas de saber a noticia propúxose levar unha vida absolutamente normal, por iso segue xogando en veteranos e tamén a fútbol indoor cos que foron os seus compañeiros nas Rías Baixas, o que non lle impide recoñecer que "hai días verdadeiramente fodidos, nos que non me podo levantar, nos que non teño ganas de nada".

Esta doenza só se cura cun transplante de medula, que inicialmente se ía a levar a cabo o pasado mes de novembro, pero o seu doante botouse atrás. "Foi duro porque me fixo ilusións". Asegura que iso supón volver empezar. A ilusión recuperouna ás poucas semanas porque recibiu a noticia de que había outro doante, pero está pendente do resultado das probas de compatibilidade.

"Dentro do que teño non me podo queixar. Estou limpo, pero teño que seguir coa quimioterapia ata que chegue o transplante".

A partir do 25 de xullo de 2014 comezou a súa particular carreira pola vida. "Tiven que ir ao hospital cada dez a días a recibir sesións de quimioterapia durante os tres primeiros meses. Convertéronse nunha rutina que sigo levando bastante ben. Por sorte non tiven problemas de alimentación, de sono; é todo bastante levadío".

"Estou acolloado (sobre o transplante). Se digo o contrario, amento. O que teña que chegar xa chegará"

Beto é optimista porque "por sorte fisicamente atópome bastante ben", pero cando fala da intervención cirúrxica para recibir a medula éntralle o medo. "Estou acolloado. Se digo o contrario, minto. Agora podería dicirche moitas cousas, pero realmente teño medo, por iso tampouco quero saber moito. O que teña que chegar xa chegará".

EN POSITIVO. Aínda que é optimista e aférrase á vida, o exfutbolista que naceu hai 44 anos en Sao Paulo recoñece que pensa na morte. "Claro que pensas na morte. Iso é algo normal. Todo o mundo di que estou moi ben e eu síntome así, pero o bicho téñoo dentro e hai días nos que non estou ben".

O momento máis duro foi cando recibiu a noticia. "Levántome porque non queda outra. Podereime morrer, pero loitarei ata o límite das miñas forzas. Non me vou a render tan facilmente", comenta Beto, que recalca que "ao principio o que queres é información, porque desexas entendelo e é imposible, porque non hai forma de facelo. Todos pensamos que estas cousas só suceden na casa do veciño e cando che toca a ti dis: que collóns pasa? Despois tratas de asimilalo e unha vez que o conseguiches, procuras matar a quen te está matando. Se vou morrer, vouno facer matando (refírese ao tumor). Vou saír adiante como sexa. Despois do shock inicial tiven claro que xa non había lugar para o queixume".

Sabe que morrer é unha posibilidade. "Teño máis papeletas que outro calquera. En realidade non é así, pero eu penso na morte todos os días, máis que nada porque estou vivo". Ese pensamento provócalle facer fincapé en que "gozo de cada día porque pode ser o último. É complicado!".

Usando terminoloxía deportiva Beto recorda que "estou a xogar para gañar. Sempre hai dúbidas, pero teño ganas de facer unha vida normal. Seguir xogando é moi positivo. Volvémonos a xuntar e é unha marabilla".

Beto aférrase á vida porque asegura que aínda ten que facer cousas. "Non me podo morrer. Débolle un partido ao meu fillo. E eu sempre cumpro coas miñas promesas". A esa posibilidade únese o seu compañeiro da alma, Carlinhos.

Comentarios