Dous gardas civís lucenses, Abraham López Álvarez e Lorenzo Martín Alonso, foron homenaxeados este martes xunto a outros cinco compañeiros e dous policías nacionais que perderon a vida en acto de servizo durante 2008 e 2009. Foi nun acto solemne celebrado no salón de tapices do palacio da Moncloa, ao que asistiron as altas institucións do Estado. José Luís Rodríguez Zapatero, xunto aos ministros do Interior, Alfredo Pérez Rubalcaba, e Defensa, Carme Chacón, e toda a cúpula policial e militar, entregou aos familiares dos axentes falecidos unha placa de recoñecemento ao seu labor.
Lorenzo Martín Alonso, de 52 anos, perdeu a vida o 24 de xaneiro do ano pasado, cando unha árbore caeu sobre el mentres axudaba a ordenar o tráfico na Mariña no medio do caos causado polo furacán Klaus. Abraham López só tiña 23 anos cando a morte lle chegou de forma súbita mentres controlaba as cámaras de seguridade da área de Barcelona.
O pai de Abraham, Luciano López, e o seu irmán estiveron presentes este martes no acto de homenaxe, que Luciano cualificou como "perfecto. Zapatero e todos os presentes demostraron unha gran humanidade e estiveron moi amables e próximos". "Déronnos unha placa e un título de recoñecemento por morrer en acto de servizo", explicaba o pai, sensiblemente emocionado, antes de coller o avión de volta desde Barallas.
Dáse a circunstancia de que Luciano López é tamén garda civil; neste momento pertence á Policía Xudicial en Lugo. "Él entrou na garda civil porque me vía a min e gustoulle", recorda, "e agora a miña outro fillo, o pequeno, tamén está na academia". Este axente recorda con enteireza o que pasou aquel 17 de setembro de 2008: "Morreu de forma súbita, como o futbolista do Espanyol Jarque ou o do Sevilla, Porta. O tamén era moi deportista, xogara ao fútbol sala no Prone B e facía natación. Pero o máis característico seu é que era moi extrovertido, sempre estaba a rir con todo o mundo".
Por iso dous compañeiros que o saudaron cando estaba sentado vixiando as cámaras de Barcelona estrañáronse de que non devolvese o saúdo; o seu corazón deixara de forma repentina de bombear sangue facía 17 minutos. "Era tan forte", explica Luciano, "que despois de que lle aplicasen o desfibrilador 13 veces resucitárono fisicamente, pero o seu cerebro xa morrera. As células do cerebro só aguantan cinco minutos sen oxigéno".
Era mércores; dous días despois, tiña que empezar as probas para acceder á Policía Xudicial. "O gran consolo que nos queda", se enorgullece, "é que cos seus órganos fixéronse seis transplantes sen rexeitamento. Doeinos por el, porque é o que quixese".
Lorenzo Martín
Non menos conmovedora é a historia de Lorenzo Martín. Nacera en Zamora, pero desde que chegou ha Burela en 1992 integrouse perfectamente nunha terra que xa lle consideraba un dos seus.
Lorenzo non estaba de servizo a noite do 23 ao 24 de xaneiro de 2009, pero o seu sentido do deber impulsoulle a colaborar para intentar minimizar os danos do terrible Klaus. ás catro e media da madrugada organizaba o tráfico no límite entre Xove e Cervo, cando unha árbore derrubada polo vento segou a súa vida. Un dos seus fillos, que colaboraba con Protección Civil, estaba ao seu lado cando ocorreu a traxedia.
Na terra pola que deu a vida recórdanlle como unha persoa amable, alegre, conciliadora e absolutamente comprometida co seu labor de servizo aos demais.
