O traballo aínda é saúde para unha xeración de 'veteranos' galegos

Xesús Alonso Montero, Ramiro Carregal, Jorge Castelo, Baldomero Pestana, Xerardo Fernández Albor e Manuel Sánchez Salorio coinciden en que son galegos e en que todos, tras dobrar o mapa, manteñen actividade laboral, xa sexa no ámbito político, o cultural ou o empresarial.

A denominada 'terceira idade' preséntase, en ocasións, como unha etapa de involución e non de desenvolvemento ou de continuación do ser humano que se ha de rexer pola máxima de que a clave está na autenticidade ou aquela de que a capacidade de facer e a innovación non se limitan a ser un predicado da mocidade.

Esta fase vital adoita relacionarse cunha idade concreta, a que confire o ciclo asociado e vinculado á xubilación, unhas veces anhelada, outras repudiada. Chegados a este punto, a pregunta é unha: ¿Percibir unha paga é sinónimo de vellez?"

Todos os protagonistas desta historia, consultados por Efe, teñen unha resposta. Para eles a idade é unha cifra que se reflicte no seu DNI, pero non é o que importa, posto que o que lles interesa son eses granitos de area que continúan achegando á sociedade. O empresario Ramiro Carregal, con 87 anos, ten unha marca en cotización: 71, e "en aumento". Él mesmo confésao: "Eu vou traballar ata que Dívos mo permita. Non atopo razón algunha para retirarme".

Na súa traxectoria suma 44 distincións e outros tantos amigos "de verdade", e este home vitalista, un auténtico dandy, como mostran a súa vestimenta e as súas formas, pode presumir de non ter xamais unha baixa laboral, nin por accidente nin por enfermidade. Na súa vida só hai un problema, os fins de semana, cando o aburrimento asoma. ¿Por que? Porque lle gusta máis traballar que descansar, aínda que no seu lecer tamén teñan cabida "o deporte e viaxar".

Jorge Castelo, nacido en Pontevedra en 1933, leva máis de sete décadas, pincel e carbón en man, retratando e ilustrando unha realidade diaria "coa mesma ilusión que ao principio, ou incluso máis". Un "verdadeiro artista", defende coa súa natureza amable e expansiva, "nace e morre artista, con todos os problemas que iso leva". O seu caso é un exemplo que así o proba. En Suecia, onde estivo traballando ata datas recentes, aguantou á intemperie temperaturas de ata vinte graos baixo cero. Todo pola arte, que "ten mil argumentos, satisfaccións e atraccións que me impulsan a seguir".

Este mundo de lenzos, brochas, libros e fotografías coñéceo ben Baldomero Pestana (Lugo, 1918) que ten dúas metas para a súa existencia: chegar ao Renacemento, mostra das súas constantes chiscadelas á ironía, e "cumprir moitos máis anos" porque segue sendo "inocente". Non en balde, apunta, naceu un 28 de decembro, día dos Santos Inocentes.

A arte inspira, e "inspiración e respiración" non lle faltan tampouco ao vigués Luis Torras que, con máis dun século ás súas costas, continúa creando a diario, como fai desde que tiña doce anos. "O que pense o público tráeme sen coidado", di con humildade alguén que xa se gañou o dereito a pintar para si mesmo coa única intención de crear beleza. ¿O seu segredo? "Quizais telas pasado canutas" durante unha mocidade na que a facilidade non parecía ter cabida ou, polo menos, non terminaba de achar o seu lugar.

Cerca do cambio de prefixo, dos 100, o primeiro presidente autonómico de Galicia, Xerardo Fernández Albor, un histórico político e médico, intenta manter as súas tarefas coma se tivese "40 ó 50", do mesmo xeito que un "rapaz". Permítese, a estas alturas, ser "politicamente incorrecto" e expresar a graza que lle fai que os galegos "fagamos a casa onde nos peta, ja, ja, ja".

O presidente da Real Academia Galega (RAG), Xesús Alonso Montero, ilustra, como os anteriores, que a idade, como moito, reflíctese nalgunha "muesca", outro xeito de referirse ás engurras. Oriúndo de Vigo, aos seus case 86, ten, "entre outras", unha aspiración por cumprir: "Ser presidente da Terceira República".

"Dise -salienta- que todo o mundo de mozo é revolucionario e despois cambia. Pero eu creo nas miñas ideas, e penso que son máis revolucionario que cando ingresei no Partido Comunista". Sabe máis agora que antes, e os gobernos non deberían renunciar ás persoas "que saben máis agora".

Él mesmo recorda a outro activo desta xeración, un doutor que segue exercendo, o oftalmólogo Manuel Sánchez Salorio, algo máis "novo", de 84 anos, e, como Alonso Montero, un erudito devoto do sarcasmo que recorre con frecuencia a frases soadas para referirse á súa vida e ao seu traballo.

Leccións vitais como: 'Ao vello cáeselle o dente, pero non a simiente', 'O home experimentado, é home vello pero non canso' ou 'O mozo coñece as regras, pero o vello as excepcións'. Para esta xeración de 'veteranos' galegos, de auténticos cerebros activos, non hai unha receita, unha fórmula máxica, nin unha prescrición xenérica.

Salvo, quizais, a que canta Joaquín Sabina nas súas celebrado 'Pastillas para non soñar': "Se o que queres é vivir cen anos, non probes os licores do pracer". Aínda que, quizais, tampouco isto sexa un impedimento.

Comentarios