Tal día como o de onte, chegado agosto ao seu ecuador, Lugo afacía quedar a soas. Rúas que de cando en cando se vían despexadas, como Bispo Aguirre, Raíña ou Avenida da Coruña, perdían todo o seu tránsito e o seu gentío caendo no máis absoluto baleiro, minguadas e en silencio.
O tempo cambia, os costumes adáptanse ás circunstancias e o verán pasou de ser a causa de que Lugo se baleire para ser a consecuencia de que onte case se enchese. Turistas, si; pero tamén aldeáns que onte non cambiaron a súa cidade por unha tarde na praia ou as festas da aldea, como adoitaba suceder.
Zonas que na cotidianidad servían de escenario para paseos, conversacións e historias dos cidadáns que por alí pasaban, os 15 de agosto convertíanse historicamente nun deserto de pedra e mármore, unicamente percorrido polo vento e a luz do sol, que se coan por soportais e callejuelas, debuxando as sombras da quietud e a parsimonia e facendo soar o eco da nada.
Randeeiras inmóbiles, bancos baleiros, persianas baixadas e papeis e follas voando suspendidos
en correntes de aire, eran a descrición da paisaxe urbana dunha cidade cuxa vida pulsara o botón de pausa deixando á muralla sen ninguén a quen abrazar.
Este retrato correspóndese a aqueles días nos que os lucenses fuxían da normalidade para
buscar o diferente; o que aquí non se pode ver, ouvir ou facer, para dar renda aos días de vacación.
A praia, a montaña, o pobo, o mar e o sol levábanllos a case todos, deixando Lugo aburrido e sen quefacer, recordando unha mítica festa italiana, o Ferragosto, na que as vías e paseos das cidades botan literalmente o peche e os seus cidadáns buscan outros horizontes.
Ferragosto nacía do orixinal romano ‘Feriae Augusti', unha celebración de raíces antiquísimas que se sinalaba cada día 15 de agosto nos calendarios dos agricultores. A data indicaba o fin dos labores no campo e coincide coa católica Asunción da Virxe aos ceos. No entanto, previo á existencia da Igrexa, o Imperio Romano vivía esta festa en honra á deusa Diana e ao ciclo de fertilidaz e madurez.
Como liñas atrás se indica, este era o panorama que Lugo afacía vivir o día da súa patroa, A Nosa Señora dúas Ollos Grandes. Con todo, as circunstancias non permitiron que
esta vez a cidade romana vísese tan estreitamente vinculada coas que comparte historias de imperios e batallas alén do Mediterráneo.
Os lucenses preferiron quedar e mesturarse coa calor que onte alagou a cidade, aproveitando as últimas horas antes de volver ao traballo. O silencio calou para escoitar os pasos e voces dos camiñantes, que sen encher do todo as rúas, deron vida á que afacía ser unha xornada sen ela.
O malestar económico ha obrigado a moitos a acurtar ou anular as súas vacacións, facéndolles chegar antes de tempo a casa.
Moitos elixiron o río para pasar a tarde. «Non puidemos ir á praia por razóns diversas», explica a cabeza da familia Lombao, que decidiu reunirse á sombra das árbores nas beiras do Miño, nos Carballos.
«Adoitamos vir moito, sobre todo na primavera e a pasear ao can. A Duque —o can— é ao que cremos que lle gusta máis vir aquí», comentou.
Azóutelos da crise perturbaron as vacacións de moitos dos lucenses. «Non hai diñeiro nin puntos —do carné—», afirmou José Luís, quen tomaba o sol fronte ao río.
As risas e berros dos nenos xogando encheron as rúas do centro lucense, os maiores pasearon e charlaron como sempre, os pais saíron cos seus fillos a gozar do sol e os coches percorreron as calzadas da cidade case como un día máis. Iso si, moitos dos locais hostaleiros mantiveron o antigo costume de pechar, dando ao día o aspecto sen carga que en realidade non había. Outros,en cambio, aproveitaron a non ausencia de xente para montar as súas terrazas e ‘facer o agosto'.
Tranquilidade e acougo; pero nunca os suficientes como para falar do Ferragosto lucense.
A cidade romana xa non amenceu soa e en silencio. O vento tivo que sortear algo máis que unhas cantas columnas e esquinas e as sombras da luz do sol cambiaban constantemente, gravando no chan as siluetas dos peóns.
