ANTONIO VILAR era un dos actores de cine cos que, en tempos, tiñamos cita obrigada cada ano coa chegaba da Semana Santa. Para gardar o loito co que era forzoso vivir estas datas, ás salas de cine soamente se lles permitía proxectar determinadas películas, polo xeral de temática relixiosa, e unha delas era, case sempre, «El judas», interpretada por este actor e na que interviñan moitos dos habitantes de Esparreguera, unha vila da provincia de Barcelona, onde cada ano, ao igual que en moitos outros lugares, levan a cabo nestes días unha popular e moi celebrada representación de «La Passió», tempo no que se desenvolve a acción do filme e que é o eixo esencial do seu argumento. Na historia, se non recordo mal, Vilar daba vida a un veciño da localidade a quen sempre lle correspondía o papel de Xudas, personaxe que lle acaía bastante ben dada a súa pouco edificante catadura moral, aínda que o que el desexaba era facer de Cristo e ser así o admirado protagonista. Intrigando e subornando lograba o seu obxectivo e, despois de realizar unha moi boa interpretación, mudaba para ben o seu modo de ser e dese xeito os espectadores recibiamos a edificante lección que os realizadores pretendían facernos chegar.
Antonio Vilar, que fixera longa carreira no cine español e a quen as celebracións destes días me fan evocar, era de Lisboa, e iso sóubeno durante a miña estadía laboral en terras de Asturias, unha noite na que estabamos vendo no televisor da taberna de Saturna -que era a única do lugar e onde estaba o único aparello receptor que alí había- unha película sobre o descubrimento do novo mundo titulada «Alba de América», na que este actor facía de Cristóbal Colón, algo que non resultaba moito do agrado de don Marcial, morador na casa grande de cabo da igrexa, de profesión rendista e que estaba subscrito a «Selecciones del Reader’s Digest» -o que, polo menos na súa opinión, lle confería un considerable ascendente cultural diante dos demais veciños- quen comezou a esbardallar case a berros contra aqueles que lle deran o papel: «Un portugués facendo de Colón cando eles o botaran fóra daquel país obrigándoo a vivir de esmola! E por riba pagándolle con cartos españois! Así anda todo! Se aínda quererán que sexamos coma eles.!» E marchou deixando a porta aberta.
Ante o meu evidente desconcerto houbo quen me comentou o que podería servir de explicación, polo menos en parte, á actitude do home aquel e díxome que cando o señor Silva, que era de Castelo Branco pero que, como el sempre avisaba, levaba xa varios anos nacionalizado, viña coa camioneta na que traía os materiais de construción que alguén lle encargaba no seu almacén, aceptaba, unha miga forzado ás veces, o inevitable desafío do rendista para botar unha partida de xadrez. O portugués gañaba sempre e eu aínda acordo o sorriso algo retranqueiro co que saía da casa do derrotado, despois de se despedir educadamente.
Tamén acordo o rostro non moi amigable de don Marcial e, sobre todo, o seu curioso parecido físico co do actual presidente da república francesa, monsieur Zarkossy.
