As cores do outono

TÓDOLOS libros de arte da Biblioteca Pública de Ramón Ferreiro serían incapaces de mostrar o esplendor cromático do liquidámbar, a árbore ornamental que está xusto a esquerda según se sae pola porta.

E tódalas viaxes a eses paraísos exóticos, que venden moi caros envoltos en plexiglás para que non se manchen coa miseria veciña, son unha pálida imitación do paraíso natural das carballeiras que esvaran polas ladeiras a carón do noso río. E poucos agasallos hai tan fermosos e gratuítos como tender a vista desde O Picato, baixando cara a Guntín, e ver as cores primeiras das árbores e das casas flotando no mar de néboa cando abre o día.

E os estorniños volvendo á casa que foi súa durante tanto tempo na cidade, amoréanse para a longa viaxe. Nos ceos da cidade fan pasos de ballet. E polas noites os tilos semellan paraugas negros que non protexen dos seus chíos e cagadas. O outono lugués regala estes días a súa colleita de cores, ceos, soles e néboas froito dunha natureza onde o feísmo urbanístico aínda non acabou por estragar as paisaxes. E iso que hai algúns donos das terras, e mesmo algúns representantes de concellos, tan namorados da grisalla do cemento e do laranxa sucio dos ladrillos, que pensan que tamén son donos das paisaxes.

Pero a paisaxe é un patrimonio natural que convén preservar, que hai que defender politicamente con unllas e dentes, porque é unha riqueza de todos, que nin siquera nos pertence ós que contemplamos as cores deste outono de 2008. Outros virán detrás reclamando a súa herdanza.

A espléndida natureza do outono lugués xamais pisou un aula de arquitectura, nin asistiu a unha clase de pintura nunha escola de belas artes, nin decidiu políticas en ningunha concellería nin consellería de urbanismo depredador, pero xamais se lle ocurrirá pintar as paisaxes coa brocha gorda do feísmo. O paseante sente baixo os pés o crepitar do lume apagado das follas. Unha mestura de frío e labazadas de edificios feos como o demo, leva a que camiñe mirando sen mirar a punta dos pés. Mentres se pregunta como podemos ser tan inconscientes para despilfarrar tanta beleza, tanta riqueza gratuíta.

Levanta a vista do chan e ás veces descobre pequenos milagres, como a escultura efémera dunha tea de araña tecida con seda e cristais de orballo. Os castiñeiros, tan preguiceiros na primavera, son agora os últimos en espirse, mentres os carballos perden as follas e recuperan a escultura dos toros centenarios. Unha chuvia de follas amarelas, ocres, marróns, verdes, encarnadas pinta con delicadeza no lenzo do chan. O outono, disfrazado do impresionista Monet, plasma as tonalidades e as vibracións da luz sobre a natureza máis cercana tinguíndoa dunha serena vitalidade.

As árbores regalan toda a súa plenitude antes de adurmiñarse entre as cores esvaídas e friorentas do inverno. E os ritmos da natureza acompásanse ó adagio destes meses de descanso.

A luz do outono lugués é dourada. E vaise apagando mentres o reloxo da tarde baixa sobre o pai Miño o telón da néboa.

Comentarios