Conmoción en Oza-Cesuras: "Non puidemos durmir en toda a noite"

O tráxico asasinato axitou a tranquila parroquia de Rodeiro, onde os veciños non se explican o ocorrido no lugar
Personal del Concello de Oza-Cesuras señala el lugar el crimen
photo_camera Personal del Concello de Oza-Cesuras señala el lugar el crimen

A parroquia de Rodeiro é un lugar tranquilo. Cando un se penetra entre as súas casas, ao bordo dun val invadido de eucaliptos, pode observar como as ovellas e as cabras pacen perezosamente nos pastos de primavera que se estenden a beiras das estradas, adormentadas polo sol de maio. Nas pistas forestais, os veciños cumpren coas súas tarefas cotiás e os operarios levan a cabo o seu traballo coma se nada sucedese. Con todo, a trasfega dos coches dos xornalistas, as cámaras apostadas nas zonas máis abertas e o constante preguntar aos aldeáns rompeu o martes cunha monotonía trastornada pola dor e o ruído da traxedia.

No medio do ir e vir de vehículos, dúas veciñas entréganse ao inevitable e comentan un suceso que ninguén na parroquia podería aventurar e que irrompeu estruendosamente durante a noite do luns, acompañado do son das sirenas da Policía e as ambulancias. "Non puidemos durmir en toda a noite sabendo o que pasara", informa unha das mulleres que, de face aos foráneos, prefiren manter o anonimato, sobre todo se portan consigo unha indiscreta cámara de fotos. O duelo gárdase en casa. "Ai, mi madriña! É unha desgraza!", exclama a AGN o seu compañeira de faladoiro, que afirma que Marcos Javier Miras Montánez, exelectricista que confesou á Policía que matara dun golpe na cabeza ao seu propio fillo de 11 anos, procedía de "boa familia" por parte do seu pai e a súa nai.

"Toleou, tivo que ser un rapto de tolemia", conclúen dúas veciñas tras considerar que o pai, con casa na zona, viña de "boa familia"

Pero toda traxedia esixe atopar explicacións que axuden a situar o ocorrido aínda dentro dun plano humano, e non como algo simplemente arbitrario. Tanto ou máis cando sucede ás portas de casa, "que non é o mesmo que cando ven estas cousas na televisión, que parecen afastadas e que é imposible que pasen aquí", din. A tal fin, ambas repasan a historia familiar do detido en busca de respostas para uns feitos horribles. Contan que a cabeza de familia faleceu sendo Marcos Javier aínda neno, e deixou orfos a el, ao seu outro irmán e a unha irmá máis. No entanto, xulgan que a súa nai, Ermidas, foi unha muller intachable. De feito, o vínculo de Marcos Javier co lugar da Barra procede dela, posto que herdou a casa familiar tras a morte da súa proxenitora, aínda que as veciñas coinciden en sinalar que tampouco adoitaba deixarse ver por aí. Desde o Concello de Oza-Cesuras sinalan que a vivenda en cuestión está en estado de abandono. 


Si coincide unha das freguesas de Rodeiro en sinalar que un dos dous irmáns sufría depresións e problemas de nervios, aínda que nunca percibiron nel un comportamento estraño ou ameazador cando visitaba a localidade. "Toleou, tivo que ser un rapto de tolemia", conclúen.

O LUGAR DO CRIME. Á parte da casa dos seus devanceiros, Marcos Javier tamén conserva outros familiares no municipio coruñés. O domicilio da súa tía preside a entrada do pobo. Incluso un tío seu, José Naveira, acudiuse no lugar dos feitos, no medio dos eucaliptales que rodean o coñecido como Camiño da Nogueira, para dialogar cos axentes que peiteaban a zona ultimando a recolección de potenciais probas incriminatorias. Tamén se achegou a conversar cos medios de comunicación, aos que explicou que a Policía estivera facendo preguntas á familia para tratar de pescudar se sabían algo respecto do acontecido.

Non foi a única persoa que, tras coñecer o infortunado incidente, aproximouse ao camiño a otear a escena do crime. Alí detallan que se trata dunha paraxe que só podería escoller un aldeán, dadas as dificultades que ofrece a súa localización, só accesible mediante pistas forestais. Con todo, escaso espectáculo ofrecía a área xa cara ao mediodía, dado que por entón os axentes destinados habían concluído a súa investigación sobre o terreo e limpado a zona de calquera pegada da súa presenza, o que suxire que, logo das indicacións do presunto autor, pouco queda por aclarar. A quietud, aínda que agora desapracible e turbadora, volvía apropiarse de Rodeiro.

Comentarios