Castro reprocha a Camps que enviase ao seu vicepresidente a falar con Urdangarin

O instrutor do caso Nóos opina que nunha Administración "regular e seria é impensable" é impensanble que un presidente autonómico "comisione" ao seu vicepresidente para "contactar cun provedor, menos aínda para acudir ao seu despacho e menos aínda se iso obrígalle a desprazarse fóra" da súa rexión.

O xuíz José Castro pronúnciase así no auto no que finaliza a instrución sobre o desvío de fondos públicos ao instituto que presidiu Iñaki Urdangarin sobre o encargo que o entón president da Generalitat Francisco Camps fixo a mediados de 2005 ao seu vicepresidente, Víctor Campos, de que se trasladase a Barcelona para entrevistarse con Urdangarin.

O obxectivo desa reunión, á que segundo o auto acompañoulle un "amigo persoal" de Camps, o empresario Miguel Zorío, era "indagar" a posibilidade de que o Instituto Nóos colaborase coa Generalitat "baixo calquera modalidade e con calquera obxectivo".

O xuíz cuestiona as "variadas canles" polos que "poden discorrer os favoritismos e compadreos", segundo ofrece a "lamentable realidade", e considera que "este non é o normal proceder" dunha Administración pública á hora de contactar cos administrados.

"Parece elemental que a finalidade directamente perseguida" con esa visita a Barcelona era a de "favorecer" a Urdangarin "en razón ao seu real parentesco" e ao intermediario, Miguel Zorío, "sendo irrelevante o proxecto sobre o que se puidese convir, que non pasaría dunha mera escusa", explica Castro.

O auto recorda que en decembro de 2005 aprobouse un convenio de colaboración entre a Generalitat e Nóos destinado a que Valencia puidese presentar a candidatura a acoller uns Xogos Europeos, sobre o que en 2006 asinouse unha adenda que fixou unha achega de tres millóns pola Generalitat para gastos correntes.

Castro chama a atención sobre o feito de que se recorrese á fórmula da subvención, "totalmente allea" ao obxecto do "mal chamado convenio", e considera que "o seu pretendido sometemento á lei xeral de Subvencións non era máis que un xeito de burlar" as previsións de igualdade e publicidade, das que se prescindiu "deliberadamente para contratar arbitrariamente" a Urdangarin.

Ao xuíz resúltalle "rechamante" que a aprobación dese convenio non estivo precedida por ningún "estudo económico nin de mercado", e ademais se soslayó "absolutamente por todos" os que interviñeron que Nóos xa fora beneficiada con 900.000 euros (IVE aparte) pola primeiro Valencia Summit, convenio que se prorrogou polo mesmo importe en 2005 e previsiblemente ocorrería igual en 2006.

En xuño de 2006, Nóos presentou á Generalitat para a súa cobro "numerosas facturas pretendidamente acreditativas" dos servizos prestados polo convenio sobre os Xogos Europeos, que o xuíz divide "en dous grandes grupos: as que se conseguiron cobrar e as que en balde se intentaron".

Entre as que en balde se intentaron cobrar", o xuíz destaca que a "providencial artífice desa frustración" foi a subsecretaria de Presidencia, Isabel Villalonga, quen rexeitou basicamente por falta "de xustificación" dos servizos facturados e "duplicidade" nalgúns deles facturas por 1.983.480 euros, das que nada máis se soubo".

Entre as que se cobraron, figuran 82.203 euros pola contratación de traballadores para o proxecto -que segundo declararon en sede xudicial non prestaron ningún servizo- e 241.971 euros da empresa de Zorío Lobby Comunicación por plans de comunicación sobre deportes.

Zorío explicou en sede xudicial que tiña un acordo privado previo de colaboración con Urdangarin polo que Lobby se comprometía a pór a infraestrutura para desenvolver os labores de comunicación e abrir en Valencia a oficina dos Xogos Europeos, a cambio de percibir dous millóns de euros.