Carmen, desde a lembranza inesquecíbel

Flores en un cementerio. PIXABAY
photo_camera Flores en un cementerio. PIXABAY

Estaba ateigada a igrexa parroquial de Cervo. A tardiña vestiuse, para a ocasión, coa súa mellor cor invernega. A dun día aberto e sorridente d’A Mariña. A do sorriso co que a nosa Carmen García Neira, Carmen de Louro, afrontou a diario o seu percurso vital. 

Enteireza, valor e valentía, paciencia e denodo, amais de forza, foron os principais ingredientes cos que se creou Carmen, aquela agarimosa amiga que chegaba a Lugo, aló por 1986, para comezar os estudos da licenciatura en Filoloxía no pequeno Colexio Universitario que se erguía a rentes do Miño. Comezamos entón un periplo ilusionado polo que coñeceríamos as achegas de Hjelmslev, Varela Jácome, Rojo ou Riley. Logo, xa na fabulosa Compostela do tránsito dos 80 aos 90, accederíamos ao maxisterio de Elena Rivas, Viña Liste, Veiga Rodríguez, Montero Cartelle ou Manolo González. Ao daquela universidade aberta, levantadiza, comprometida e consciente cunha sociedade dinámica, pouco ou nada semellante ás que hoxe padecemos. 

Estrela, María Xosé, Mari, Paula e Ana, quen canda min quixeron enviarlle o derradeiro beixo dedicado á bondade e a alegría dunha excelente mariñá, foron testemuñas dun tempo ilusionado, unha época de atenta formación académica, que se combinaba con palestras ferventemente improvisadas en templos estudantís como o Candilejas e o Itati, en Mazarelos, co local de Tórculo e o vello verde (D. Eugenio Montero Ríos) de fundo. 

Esa placidez, aquela calma, esoutras entrega e valía académicas, foron o selo de Carmen, a dos ollos e a do sorriso de aurora, que lle diría Correa Calderón aos rapaces e ás raparigas galegas de 1927. Mais o seu sorriso non foi o único que engarguelou o seu namorado, Nazario Suárez Prieto, con quen partillou a maior parte da súa curta vida e co que creou outra valente muller, Carmela. 

O 23 foise Carmen, a prof. García Neira, unha mariñá de nacencia e vocación. Das de verdade, e non como os e as que só amamos o país que baña o Océano Galego sen ter nado nel. Foise unha boa docente, unha nai loitadora que xa non ha poder ver os éxitos da súa Carmela, a amante compañeira do noso exemplar Nazario. Mais no cemiterio de Cervo, a pérfida enfermidade que nola levou, non conseguiu arrincarlle o sorriso. Nin aqueles seus ollos intensos. Inmensos. Esa, e eses, levámolos, e levarémolos, o que nos resta de vida. 

Carmela, Nazario, non esquezades que ninguén se vai se nós non queremos. E Carmen fica em nós, ao igual que o milleiro de vivencias xuvenís con que nos agasallou. E ficará, como antes, aquela sorridente ollada que só a bondade é quen de expresar e transmitir.