A amnistía fiscal ingresou 1.192 millóns tras aflorar máis de 40.000

Bárcenas, Rato ou os Pujol foron algúns dos que se acolleron a esta medida, que inicialmente prevía recadar uns 2.500 millóns de euros

A amnistía fiscal de 2012, anulada este xoves polo Tribunal Constitucional, supuxo uns ingresos para as arcas públicas de 1.192 millóns de euros —moi por baixo dos 2.500 millóns inicialmente previstos—, pero permitiu aflorar máis de 40.000 millóns en bens e dereitos que non estaban declarados.

O plan de extraordinario de regularización fiscal aprobado mediante decreto lei en 2012 se sustanció nunha Declaración Tributaria Especial (DTE) que permitiu aos evasores normalizar a súa situación ante a Facenda pública pagando só o 10% do capital declarado, aínda que o tipo efectivamente pagado foi máis baixo.

O proceso durou de abril a novembro e foi no último mes cando se presentaron a maioría das declaracións, que en total ascenderon a 31.529, cun importe medio a pagar de 37.800 euros. O 98% (30.871 declaracións) corresponderon a persoas físicas e o 2% (658) a persoas xurídicas.

A medida acompañou aos orzamentos xerais do Estado de 2012, os primeiros presentados polo Goberno de Mariano Rajoy, que supuxeron un axuste próximo a 30.000 millóns de euros.

O entón ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, xustificou a medida na necesidade de facer un esforzo maior na loita contra a fraude e destacou que a diferenza doutros procesos similares levados a cabo no pasado, a regularización non fora opaca, dado que estaban identificados os contribuíntes.

En virtude do principio de seguridade xurídica, a sentenza do Constitucional non afectará en principio ás regularizacións que se fixeron en 2012, aínda que Facenda estudará as eventuais implicacións que poida ter.

Na lista de persoas que se acolleron á amnistía fiscal figuran nomes coñecidos, vinculados a algúns dos principais casos de corrupción do país, como o extesoureiro do PP Luis Bárcenas, o exministro e expresidente de Bankia Rodrigo Rato, a familia Pujol ou o exsocio de Iñaki Urdangarin no Instituto Nóos, Diego Torres.


Comentarios