Alabí, alabá...!

Xa logo vai o mes des que a Selección Española de Fútbol gañou, ben merecidamente por certo, o partido no que se enfrontaba á de Holanda na final do Campionato de Mundo e aínda resoan nos oídos dos que temos unha certa afección a este deporte —e supoño que tamén nos dos demais— algúns dos eslogans, máis ou menos festivos, que se coreaban en grupo nos estadios e tamén nos bares e polas rúas, ás veces con nocturnidade e unha certa aleivosía. Nada que ver, desde logo, con aquel vello «alabí, alabá, alabimbombá...» co que, hai anos, se pretendía estimular aos integrantes do equipo —ou ao individuo— polos que se inclinaban as nosas preferencias e que naqueles clásicos Instituto-Maristas do día de santo Tomé de Aquino enchían as gorxas das rapazas das ‘Pepas’ e mais as das do ‘Feminino’ nun estimulante rebumbio que axudaba moito a correr o frío que, case sempre, acompañaba o evento.

Nunha desas xuntanzas ás que de cando en vez eu asistía hai anos, un colega catalán andara a me explicar que o de «alabí, alabá» —que a min sempre me soara a árabe— non era senón unha fórmula de evocación a certas divindades do Candomblé que utilizaban os negros do Brasil que un día alguén trouxera desde aló e que aquí quedara circunscrita ao mundo do deporte. Era aquela a exteriorización dun desexo asentándoa na seguranza da victoria: «(...) gañará!», ou algo excluínte, por veces: «(...) y nadie más!», desde unhas consignas algo menos ásperas que o actual «A por ellos, oé...!» e outras semellantes.

Tamén era bastante frecuente durante a celebración deste campionato escoitarlle a algunhas persoas un insistente lema de afirmación individual: «Yo soy español, español, español...!» cunha cadencia semellante á da coñecida cántiga rusa Kalinka, que servía, supoño, para comunicar aos demais o orgullo persoal polos éxitos dos compoñentes da Selección Española de Fútbol e que mantiña o carácter festivo e de celebración co que se viviron os logros do equipo que dirixe Vicente del Bosque. Mais non sempre: eu vin o partido da final na casa pero pouco despois de que Casillas recollera o trofeo saín fóra para ver o ambiente que no centro de Lugo había. A xente que enchera a Praza de Santa María comezaba a se espallar polas rúas próximas e a animación era xeral: apertas, brincos, felicitacións..., mesmo puiden asistir á amigable discusión que mantiñan dous paisanos xa de idade sobre a maior ou menor influencia de Paul, o polbo vidente alemán, na consecución por Iniesta do gol da victoria. Pola Ruanova viñan, xuntos, dúas mulleres e un home e tiñan toda a traza de seren naturais dalgún dos países do norte de Suramérica. El vestía unha camiseta vermella como as do equipo campión e coñecíaselle a ledicia coa que a portaba. Catro rapaces novos, tamén con camisetas como as da selección, rodearon ao trío berrando unha e outra vez o de «Yo soy español...!». Non creo que houbese mala intención na actitude dos rapaces pero os outros tres colleran medo e non sabían moi ben como reaccionar. Algúns dos que por aló andabamos fómonos chegando ao grupo e todo volveu á normalidade.

Fixeime ao pasar e vin que no dorso da camiseta do home aquel poñía Raúl. Daríanlla barata, pensei, por obsoleta. Pero, ben mirado, non creo que fose ela quen máis fóra de tempo andaba.

Comentarios