Un croque do colombiano Carlos Bacca, o 1-1 a dez minutos do final para o Vilarreal, frustrou de novo ao Atlético de Madrid, freado outra vez polo seu enésimo exercicio de falta de gol e merecedor de moito máis por ocasións e ambición, pero replegado e empatado cando sentiu máis cerca do triunfo (1-1).
Porque a diferenza entre os tres puntos polos que xogou o conxunto branquivermello e o punto que sumou finalmente á súa conta na clasificación foi de eficacia en ataque, a que aínda rebusca sen éxito o Atlético nos seus últimos encontros e a que si tivo o seu rival no único tramo no que se lanzou cara á portería local.
Unha vitoria nos seus últimos sete partidos oficiais minguou de confianza ao Atlético. Nótase nos seus encontros máis recentes, sen tanta seguridade nin determinación. Por iso, cada xogada que lle funciona lle rearma, coma se necesitase dunha reafirmación constante para convencerse da súa capacidade real.
Logo dun cuarto de hora anódino, co Vilarreal sen máis pretensión que posuír o balón, sempre con pases próximos, sen case riscos, apenas unha vez pola área contraria nunha acción de Bacca que acabou mansa nas mans de Jan Oblak, e co Atlético sen conectar no seu ataque, de súpeto atopou un plus nese sentido.
Unha combinación duns cantos toques, que comezou cun rebote, pero que se desenvolveu con soltura dun lado a outro do campo ata a dereita, ata o centro de Juanfran e o remate desviado de cabeza de Saúl Ñíguez; unha xogada puntual entón, alá polo minuto 17, que foi un estímulo incalculable para o Atlético.
O gol de Correa non sería posible sen a xenialidade que inventou Griezmann
Xa coa presión máis axustada, xa coas ideas ofensivas máis afinadas e xa máis incisivo, sobre todo desde a actividade pola banda dereita de Correa, en crecemento este curso. Seu, instantes despois, foi o seguinte disparo e seu foi o bo pase que acabou na nada pola precipitación da volea de Gameiro.
Non foi moito entón, pero suficiente para palpar que o partido xa cambiara, que estaba máis onde o quería o Atlético que onde o agardaba o Vilarreal, esixido xa con máis continuidade, porque o centro do campo branquivermello xa tiña máis a pelota, porque aparecían Gameiro e Griezmann, desacertado en dous intentos, porque profundaba Correa e porque recuperaba máis e máis rápido a pelota.
Salvo no marcador e un lapsus, o corredor que ofreceu a defensa atlética para o pase profundo de Manu Trigueros que deixou só a Cedric Bakambu camiño da meta de Oblak ata a irrupción salvadora de Savic, o partido xa era do Atlético sen máis discusión que a súa propia falta de gol, recorrente ultimamente no equipo.
O primeiro tempo terminouno con tres ocasións máis. A primeira foi dobre, cun remate de Griezmann que repeleu co pé Barbosa e que logo salvou baixo paus Víctor Ruiz, a tiro de Saúl Ñíguez; as outras dúas a balón parado, o cabezazo de Diego Godín ao que voou o gardameta e a impresionante volea de Thomas que se marchou fóra.
Outra vez faltoulle pegada ao Atlético, gañador aos puntos, pero 0-0 ao intermedio. Recibiuno o Vilarreal como un alivio. A súa proposición foi tímida no primeiro tempo, do que saíu aos tombos, agarrado ao seu porteiro e coa dúbida de canto máis duraría a súa resistencia... ou a falta de gol do equipo branquivermello.
A resposta: unha oportunidade do Vilarreal cun lanzamento desde fóra da área de Rodri ao que se estirou Oblak e dezaseis minutos máis; o tempo que tardou en atopar o Atlético o gol que merecera antes, do que non estaba tan cerca nese momento e que logrou por medio de Correa , o seu máximo goleador ata a data. O gol, superada minimamente a hora de partido, foi seu, pero nada sería posible sen a xenialidade que inventou Griezmann; un pase extraordinario de volea, magnífico por visión de xogo, execución e resultado, á irrupción pola dereita do arxentino, que pasou ao seu marcador co control e bateu a Barbosa (1-0).
Un impulso para o Atlético, pero tamén para a reacción do Vilarreal, que, entón si, foi un bloque máis reconocible, máis ambicioso, máis valente para propor moito máis que a posesión de balón e máis efectivo do que fora o seu adversario en todo o encontro, cun cabezazo de Carlos Bacca que igualou o duelo.
