Palestina, unha sociedade ferida

A Media Lúa Vermella cifra en máis de 7.000 os palestinos feridos por lume israelí en Cisxordania, Xerusalén Este e Gaza desde que comezou a onda de violencia a principios de mes
Cientos de palestinos corren tras el lanzamiento de granadas lacrimógenas lanzadas por el ejército israelí en la localidad cisjordana de Hebrón
photo_camera Cientos de palestinos corren tras el lanzamiento de granadas lacrimógenas lanzadas por el ejército israelí en la localidad cisjordana de Hebrón

Desde que comezase a onda de violencia a principios de mes, centos de mozos e adolescentes palestinos foron feridos por lume israelí nos disturbios que sacoden Cisxordania e a algúns quedaranlles secuelas para o resto das súas vidas.


A Media Lúa Vermella cifra en máis de 7.000 os palestinos feridos en Cisxordania, Xerusalén Este e Gaza, dos que 410 o foron por munición real, 1.485 por balas recauchutadas, 4.221 por gas lacrimóxeno e o resto por golpes ou caídas ao participar en protestas contra o Exército israelí ou atoparse no lugar equivocado.

"Gran parte das feridas cúranse e deixan como secuela unha cicatriz, pero outras causan paraplexias, tetraplexias, comas, fracturas de ósos ou órganos, longos procesos de rehabilitación, etc", explica a Efe o doutor Samir Saliba, director de Urxencias do Hospital de Ramala.

Saliba mostra imaxes recentes de pacientes, unha delas dunha bala recuberta de caucho de 10 milímetros de calibre aloxada no centro exacto do cerebro dun mozo que se recupera dun coma.

Outra destas balas acomodouse a un centímetro escaso da medula espiñal de Dalia Nasser, de 26 anos. Ao seu paso nesgou parte do pulmón e rozou o seu corazón.

Ata que sexa sometida a unha nova intervención para extraerlle a bala, respira con dificultade e móvese lentamente mentres a súa voz sen inflexións conta como foi ferida no peito por un tirador israelí nunha protesta -sen que ela lanzase pedras, remarca- contra o asentamento xudeu de Bet El, nos arredores de Ramala.

Segundo esta licenciada en Relacións Internacionais, os mozos que participan nas manifestacións superan o temor a ser feridos e permanecen "desarmados fronte a un dos exércitos máis poderosos do mundo" porque a realidade das súas vidas "está vinculada á ocupación israelí, que condiciona cada mínimo detalle".

"Empezas a perder o medo porque se levaron a túa dignidade e non tes outra opción. Temos unha ocupación que che quita a vida, mata os teus amigos e déixate sen todas as cousas polas que vivirías. Polo menos decidimos ter dignidade", di a Efe.

Coas protestas "recordamos que vivimos baixo ocupación, que debemos loitar ata que nos desfagamos dela e iso fainos vivir con odio e rabia. Odiámolos tamén por facernos vivir con estes sentimentos que se volven incluso contra nós. Manifestarnos axúdanos a canalizalo e fai que o medo diminúa".

O psicólogo Naser Abu Matar dirixe unha organización en Ramala que ofrece terapia psicolóxica e social a nenos e adolescentes, mostra da dureza dun conflito que converte a nenos en adultos e róuballes parte do seu presente e futuro coa perda dun ollo, dun membro, da capacidade de movemento e, tamén, da inocencia.

"Cando alguén é ferido séntese furioso. Están enfadados, nerviosos e, ao mesmo, tempo séntense líderes e honrados porque cren que coa súa dor están a axudar á liberación de Palestina. Daríalles igual sacrificar calquera parte do seu corpo", explica.

Abu Matar trata de suprimir a violencia que crece no seu interior tras cada ferida, evitar que sufran frustracións cando a atención social se desvía ou a tristeza se apoderase deles, apartándoos en casos da súa familia, amigos, da escola ou de si mesmos.

"Moitos cambian de comportamento. Se por exemplo, antes non rezaban, convértense en devotos. Ou viceversa. Outros acusan principios de depresión e algúns convértense en perigosos para eles mesmos. Automutílanse ou xogan coa idea de suicidarse".

Milad (nome ficticio) perdeu un dedo e o seu traballo tras un balazo nun pé durante unha manifestación; non pode cargar peso cun brazo e séntese cohibido e "incompleto".

Sentado xunto a el Tamer Yabarín, de 17 anos, porta unha prótese de cristal que substitúe o seu ollo esquerdo, rebentado por unha bala recauchutada ás portas da mesquita de Al Aqsa (Xerusalén) cando trataba de escapar do lugar.

Milad asegura que non abandonará as protestas e que non ten medo a que lle firan de novo. "Vou polos que se sacrificaron pola nosa liberdade", afirma.

Nadia ten problemas de sensibilidade en parte do seu brazo por un proxectil que rabuñou os seus tendóns, mentres outro lle impactou no pescozo reforzado do seu chaleco antibalas cando traballaba para unha organización como fotógrafa.

"Temos unha sociedade inválida chea de xente con síndrome postraumática, tensión, problemas psicolóxicos e invalidez temporal ou permanente nunha contorna no que estes problemas son aínda un estigma e unha carga para as familias", lamenta.

Comentarios