Mohamad fai signos cos seus dedos, movendo as súas mans con evidente nerviosismo, mentres tartamudea algunhas palabras e rumorea con dificultade a mesma cuestión unha e outra vez: "¿Por que non vexo nada? ¿Onde está o meu pai?".
Ninguén entende que é o que Mohamad Badran, este neno de Gaza de 8 anos, quere. Excepto a súa nai, que trata de acougalo sen descanso aínda que non é capaz de responder á pregunta despois de que o seu fillo fose ferido no bombardeo sobre a súa casa no campo de refuxiados de Nuseirat, na parte central de Gaza.
Mohamad non foi o único afectado do ataque israelí sobre a vivenda; os seus seis irmáns tamén foron feridos e tres deles están aínda en condición crítica. El perdeu a vista. "Todos os nosos fillos foron feridos naquel ataque aéreo. O meu marido Nidal e eu non, pero os nosos corazóns quedaron rotos despois de que os nosos nenos resultasen seriamente afectados", explica a muller.
"Poucos días despois, o meu marido morreu noutro bombardeo sobre unha mesquita na nosa zona", agrega alagada en bágoas imposibles de conter. Desde entón, a súa responsabilidade aumentou e tamén a tensión de verse soa, viúva e desposuída, cuns nenos feridos "cos que non sei moi ben que facer", lamenta.
Antes de que Nidal falecese, este pai de familia estaba a intentar trasladar aos seus fillos a un hospital israelí ou no estranxeiro. No caso de Mohamad, perdeu un dos seus ollos e o outro está danado gravemente, pero permanece na casa coa súa nai, quen segue loitando por poder mandalo a un hospital para que reciba tratamento.
O pequeno é un exemplo da tripla traxedia que sofren miles de nenos na Franxa, condenados á orfandade e á discapacidade pola ofensiva israelí, e atrapados por un férreo asedio militar que asfixia a Franxa desde 2007, négalles o dereito a fuxir e reduce as súas oportunidades de curación.
Aínda descoñece o ocorrido ao seu pai, por quen pregunta constantemente, é consciente de que os seus irmáns están feridos, pero ninguén lle dixo aínda que a densa e inxusta tebra na que se sumiron os seus ollos condicionará xa toda a súa vida, e incluso pode ser perpetua.
Versada nunha realidade que lle aflixe, a nai chora de novo, serénase apenas un instante e volve chorar, cando rememora un pasado tan próximo como doloroso. Mohamad "non puido sequera vestir a roupa nova que o seu pai lle comprou polo Eid Fitr (festa de ruptura do xaxún)", recorda con tristeza.
"Esta en situación crítica. Perdeu un ollo e ten fragmentos de esquirlas no outro. Respira por un tubo que ten aloxado no seu pescozo e coa axuda doutro no seu peito", detalla, pola súa banda, o viceministro do Ministerio de Sanidade, Yousef Al Rish. "A metralla danou a súa cara, a súa cabeza e o seu pescozo", continúa Al Rish. "Fala con moita dificultade, case non pode comunicarse cos demais. A única que lle entende é a súa nai".
Despois de moitos esforzos, esta conseguiu transferir a catro dos seus fillos a un hospital de Xerusalén, aínda que ela non puido acompañalos. "Eles (os israelís) non me deixaron ir cos meus fillos e só lle deron permiso a unha tía dos nenos. ¿Por que me tratan tan mal?", pregúntase esta muller de 39 anos quen, de acordo ás restricións de seguridade israelís, non pode viaxar por non ter menos de 16 anos nin máis de 40.
Os residentes deben polo menos cumprir este requisito para solicitar un permiso de saída a Israel, quen desde hai sete anos exerce un obstinado bloqueo sobre Gaza que restrinxe as entradas e saídas de persoas, e tamén de bens.
"Non teñen piedade. ¿Como pode ser que eviten que unha nai estea cos seus fillos no hospital? Mohamad podería ser enviado a un hospital en España, por exemplo, e tería que ir só, xa que a súa tía tería que permanecer cos meus outros fillos en Xerusalén", explica.
Kamal Badran, tío dos nenos, revela que mantén a esperanza de que Mohamad poida viaxar a un lugar onde alguén lle poida devolverlle a vista. "Incluso se só poden tratar un dos seus ollos. Pero prohibir á súa nai que viaxe con el podería atrasalo", subliña.
En Gaza hai uns 3.000 nenos feridos que están a ser tratados en hospitais da Franxa, aínda que moitos deles esperan para ser enviados a hospitais de fóra.
Ademais dos menores, existen homes, mulleres e anciáns que tamén necesitan recibir tratamento médico urxente fóra do enclave costeiro, onde os servizos médicos se atopan en situación de crise.
Forman parte dos preto de 10.000 feridos causados pola ofensiva militar israelí iniciada o pasado 8 de xullo, e que causou a morte de case 2.000 palestinos e reduciu a cascallos barrios enteiros dun enclave costeiro no que se apiñan, bloqueadas e sen opción a escape, preto de dous millóns de persoas.
