Charlie Hebdo publica un número especial un ano logo da masacre

A masacre no semanario satírico Charlie Hebdo, da que este xoves se cumpre un ano, revelou a dimensión real da ameaza xihadista sobre Francia, que aínda debate hoxe como facerlle fronte con medidas que suscitan reaccións atopadas.

Pouco logo das 11.30 da mañá (10.30 GMT) do 7 de xaneiro de 2015, os irmáns Said e Cherif Kouachi irromperon na sede da revista, no leste de París, que estaba no punto de mira dos integristas polas súas polémicas viñetas sobre Mahoma.

Dirixíronse á segunda planta, onde se celebraba o consello de redacción para preparar o próximo número, e alí asasinaron a sangue frío a oito membros de Charlie Hebdo, a un invitado e a un policía que facía de escolta.

Entre os falecidos, lendas da caricatura como o director do semanario, Stéphane Charbonnier Charb, Jean Cabut Cabu, Bernard Verlhac Tignous, Philippe Honoré e Georges Wolinski.

Nun número especial publicado este xoves con motivo do aniversario da traxedia, a revista repasa os feitos pormenorizadamente, coa axuda de varias testemuñas.

Esa mañá, os debuxantes e xornalistas de Charlie Hebdo enfrascáronse nunha discusión sobre "os mozos franceses que elixen a xihad", con opinións opostas e "virulentas".

A reunión da redacción quedou interrompida coa irrupción dos irmáns Kouachi, encapuchados e armados con kalashnikov, que logo de matar a un empregado de mantemento do edificio tomaron como refén a unha das debuxantes da revista, Coco.

Coco explica que subiu ata a segunda planta e alí, "paralizada", marcou o código da porta "como unha autómata" e os terroristas empezaron a disparar.

Luz, un dos debuxantes, chegou tarde á revista porque ese día era o seu aniversario e celebrouno na cama "coa miña muller, dúas galletas e unha vela".

Para escusarse polo seu atraso, comprara un roscón de Reis e, cando se achegaba ao edificio, advertíronlle de que non entrase porque había unha toma de reféns.

O debuxante viu entón saír aos dous terroristas: "Vinos camiñar cara atrás, con pasos de bailarín, como nunha especie de coreografía. Estaba de pedra, concentrado no absurdo da dimensión gráfica que vía".

Fiel ao seu estilo, o último número do semanario é tamén antirrelixioso, cunha polémica portada que acusa o deus das relixións monoteístas de ser o asasino do Charlie Hebdo e alerta de que este "segue solto".

As críticas vertidas desde diferentes estamentos levaron á organización Reporteiros Sen Fronteiras a denunciar a instauración do "relixiosamente correcto", que ameaza a liberdade de expresión e que representa un "serio perigo" para o xornalismo.

O atentado era o ataque máis sanguento en territorio francés desde a guerra de Alxeria ata que a matanza do 13 de novembro pasado nas terrazas de París e a sala Bataclan (moi preto da redacción do Charlie) estableceu unha nova e tráxica marca, con 130 vítimas.

A agresión xihadista á publicación satírica suscitou unha reacción cidadá sen precedentes baixo a lema Je suis Charlie, que quixo reivindicar os valores de liberdade de expresión e de laicismo da República.

Pero tamén desatou unha serie de medidas lanzadas polo presidente do país, François Hollande, multiplicadas tras os atentados do 13-N.

Logo dos ataques ao Charlie Hebdo e ao supermercado xudeu Hyper Cacher do pasado xaneiro, o Goberno anunciou unha nova lei de servizos de intelixencia, aprobada polo Parlamento en xuño.

Tras o 13-N, Hollande decretou o estado de urxencia e anunciou unha reforma constitucional que conterá, a priori, unha polémica cláusula para permitir desposuír da nacionalidade francesa a aqueles condenados por terrorismo que teñan dobre nacionalidade e que nazan en Francia.

A medida, que conta segundo as sondaxes cun amplo respaldo cidadán, é rexeitada por boa parte dos correlixionarios socialistas de Hollande no Parlamento, o que augura importantes dificultades para a aprobación da emenda constitucional.

O primeiro ministro francés, Manuel Valls, reiterou este mércores nunha entrevista á canle de televisión BFM TV que a privación non se practicará en ningún caso a quen só gocen de nacionalidade francesa, xa que o dereito internacional impide a creación de apátridas.