EN MIKOLAIV é moi difícil durmir. Os ataques todas as noites fan que un esperte tentando calcular a distancia onde soan as explosións. Esta pasada noite comezaron ás tres e media da mañá, a min espertoume un estourido contra as catro, e xa non conciliei o sono até unhas horas despois. Tentei durmir un anaco no chan, pegado á cama na dirección oposta a fiestra, imposible. Os vidros están marcados con fita adhesiva para que en caso de explosión os anacos non se espallen por todo o cuarto; ademais, as cortinas, ben gordas, están corridas. Non hai unha soa luz acesa nin dentro nin fóra e o silencio da noite fai que os ataques dobren o protagonismo. Onte (o venres) foi un día no que sentimos moi preto o poder destrutor das bombas de racimo, prohibidas polos tratados internacionais. A primeira hora da mañá fomos comprobar o resultado dos ataques da noite, no lugar atopamos os artificieiros que recollían as mostras do armamento utilizado. Contáronnos que Rusia está a usar un tipo de bombas de racimo modificadas, que non explotan no ar, senón cando o mísil que as porta impacta no chan. O resultado son milleiros de trozos de metralla que furan o que atopan ao seu paso. Comprobámolo en primeira persoa só unhas horas despois. Estabamos nun supermercado comprando auga e comida para a fin de semana de toque de recollida estrito, sen excepcións. Empezaron a soar as explosións e a xente comezou a entrar as présas na tenda. Cando pensamos que rematara saímos. Na rúa a xente estaba tirada no chan, acubillándose contra os coches. Cando saímos comezou unha nova choiva de mísiles a uns 300 metros da praza. Podiamos ver o fume e todos nos puxemos a correr na busca dun lugar seguro, no noso caso unha fonte baleira onde tamén había varios militares que me berraban que deixara de gravar. Ao saírmos da fonte Andrii foi correndo ao coche polos nosos chalecos, un deses militares colleume e empezou a berrarme, non entendía o que dicía pero imaxinaba que estaba a pedirme o móbil. Foron uns segundos de tensión, eu dicía que era "presa, presa" —xornalista— pero o home quería o meu teléfono. Eu berraba a Andrii para que viñera mediar, chegaron correndo máis militares —defensas territoriais para ser máis exacto— e Andrii cos chalecos. Un dos novos calmou ao que me tiña collido sinalándolle os chalecos e todo quedou nun susto.
A praza seguía sendo un caos, os coches atravesados no medio do asfalto sen os seus ocupantes. A xente a correr e as sereas a soar. Un camión e un autocar tiñan as rodas e varios cristais rotos precisamente por esa metralla asasina que voa a ras de chan. Preto, un barrio en chamas. As cunetas, os campos e varias casas ardían. A xente, aos poucos, ía saíndo dos refuxios. Os primeiros bombeiros non tardaron nin 15 minutos en chegar. Unha veciña empurrounos a entrar no seu xardín, os furados estaban por todas partes, nunha esquina, preto dunha cabana coa porta pechada estaba morto o can, acribillado pola metralla. Escribo estas liñas entre ataque e ataque, en plena treboada e cun vento que tira literalmente as polas das árbores. Estamos pechados no cuarto, non podemos facer outra cousa, así que aproveito para escribir e non pensar en todos os ruidos de fóra. Acaba de haber explosións preto e volveron soar as alarmas en plena conexión coa tele. Os combates óense hoxe mellor ca nunca por mor do silencio imposto polo toque de recollida. Toda a mañá e toda a tarde soaban ao lonxe. Din os informes do exército ucraíno que hai xa 25.000 soldados rusos desprazados a esta zona, se cadra para defenderen Jerson, que Ucraína tenta reconquistar con ataques continuos nas liñas rusas; se cadra para tentar de novo tomar esta estratéxica cidade, Mykolaiv, paso obrigado cara a Odesa. Segundo a Intelixencia británica esta guerra está a piques de entrar nunha nova fase que se ha concentrar nesta fronte sur.
