Santa María viviu unha noite de voces prodixiosas, con dúas sesións seguidas de prodixios vocais de moi distintos estilos pero co bo facer en común. Jay Jay Johansson —coa súa elegante música electrónica e a súa voz melancólica— abriu fogo ás nove para presentar, piano mediante, os temas do seu último disco: 'King's Cros'.
Como é habitual neste artista sueco que leva 25 anos sobre o escenario, a mestura tamén caracteriza ás cancións deste último álbum. Hai jazz, bossa nova e electroclash. Hai tamén un tema animoso e con ritmo pegadizo, o 'Heard somebody whistle', que non faltou. A pesar de todo, a maioría son como adoitan ser as súas cancións: intimistas, introspectivas e ás veces ata frías, cun punto de inverno sueco. Como proba basta recordar que un dos temas incluídos no seu disco 'Poison' (Veleno) titúlase 'Suffering' (Sufrindo).
O cantante sueco interpretou varios temas do seu último álbum, como a pegadiza e animosa 'Heard somebody whistle'
A pesar de transmitir moi ben a soidade, Johansson estivo acompañado porque é un artista consolidado e con moita parroquia, que este venres non faltou á cita nunha praza que parece feita a medida para un concerto como o seu. Seguiulle no escenario Michelle David & The Gospel Sessions, o trío holandés que, ademais da propia David conta cos músicos Onno Smit, antes líder de Lefties Soul Connection, e Paul Willemsen.
A da cantante é outra voz redonda, un torrente que se goza gravado, pero aínda máis en directo. O grupo toca gospel envolvido en soul ou R&B con gran habilidade e resultado redondo. Aínda que non faltaron temas de discos anteriores, o grupo presentou o último, Vol. III, do que a propia cantante e letrista recoñeceu que se trata do "máis persoal", froito dunha época de moitas perdas e gran crecemento, ademais dunha frenética actividade creativa.
A dos dous recitais resultou, ao final, unha combinación gañadora: un comezo máis repousado e introvertido co artista sueco e, seguidamente, un despiporre extrovertido e sensual con David e The Gospel Sessions. Aínda que os públicos non eran obxectivamente os mesmos, o certo é que ambos os concertos acabaron compartindo asistentes. O contrapunto púxoo, na Soidade, Arrhythmia, o veterano grupo lucense de rock, que trouxo o seu 'xira dos malditos'.
